تا گرد ماه‌، سنبل مشکین نهاده‌ای

بس داغ‌ها که بر دل مسکین نهاده‌ای

بر عارض تو زلف سمن سا چه حکمت است؟

یعنی به‌جنب فاتحه آمین نهاده‌ای

از بهر غارت دل و دین شکستگان

بر سیم تر کلاله زرین نهاده‌ای

کحلی‌ست نوربخش خیال جمال تو

در پرده‌های چشم خدا‌بین نهاده‌ای

جان‌ها حیات یافت ز حسن کلام تو

در زیر لب چه شیوه شیرین نهاده‌ای

آن جان نازنین تو بر روی دل‌فروز

طغرای مشک بر گل و نسرین نهاده‌ای

فریاد جان قاسمی از آسمان گذشت

زین جورها که پیشه و آیین نهاده‌ای