تا گرد ماه، سنبل مشکین نهاده‌ای
بس داغ‌ها که بر دل مسکین نهاده‌ای
بر عارض تو زلف سمن سا چه حکمت است؟
یعنی به‌جنب فاتحه آمین نهاده‌ای
از بهر غارت دل و دین شکستگان
بر سیم تر کلاله زرین نهاده‌ای
کحلی‌ست نوربخش خیال جمال تو
در پرده‌های چشم خدا‌بین نهاده‌ای
جان‌ها حیات یافت ز حسن کلام تو
در زیر لب چه شیوه شیرین نهاده‌ای
آن جان نازنین تو بر روی دل‌فروز
طغرای مشک بر گل و نسرین نهاده‌ای
فریاد جان قاسمی از آسمان گذشت
زین جورها که پیشه و آیین نهاده‌ای