بیا، که عشق برافراخت سنجق سلطان

بیا، که شهر شد ایمن ز حیله شیطان

هزار شهر بگردیدم از فلک بفلک

بغیر حضرت السان نیافتم همه دان

هزار عاشق صادق بدند احمد را

ولیک کمتر افتد چو بوذر و سلمان

مگر بتوبه و تقوی طریقتی بروی

وگر نه راه نیابی بکوچه سلطان

دلم چو گم شود از کوی یار واطلبید

دگر مجوی دلم را ز روضه رضوان

ز عزت و عظمت خود بهیچ پروا نیست

ترا، چنانکه تویی، بر جمال خود نگران

چو قاسمی ز غمت خوشدل و سبکبارست

خدای رحم کند بر دل سبک باران