سلام علی دار ام الکواعب

بتان سیه چشم مشکین ذوائب

(لبسنا لباسا لطیف الجبائب)

شی صوف مشکین صفت در غیاهب

بزیر منور عروس منصه

تتقها بگردش مشلشل جوانب

زدیبای چینی حلل را محلی

باعلام پیشک صدور مناکب

گریبان و اطلس بدرها ودگمه

منور بسان سپهر از کواکب

جیوب لباسات همچون مشارق

چو اذیال کآمد بپوشش مغارب

امیران ارمک سلاطین اطلس

گزیده زسنجاب و ابلق مراکب

سراسر سر آغوش و والا و موبند

چو خوبان گلروی مشکین ذوائب

میان بندهای قصب هر یکی را

بدیدم برابریشمش پنبه غالب

کلاه و عرقچین و مسحی و موزه

چو ارواح بگزیده دوری زقالب

لباسات رومی و چینی نفایس

قماشات هندوستانی غرایب

درآنان که ایزار در پاندارند

نظرکن چو خواهی که بینی عجایب

مبر جامه نارسا و رببری

بیندیش پایان کار و عواقب

نگر موجها در خشیشی که بینی

نشان سپهر ونجوم ثواقب

بروی قبای کهن جامه نو

بهر تن که پوشند باشد معایب

توان آدمی ساخت از رخت رنگین

چو آن لعبتکها که سازد ملاعب

میان بند و الباغ ودستار و موزه

سزد با هم ارزانکه باشد مناسب

به بیکار سرما که تنها بلرزد

مگر پهلوان پنبه باشد محارب

در آن حرب قندس چو آید زخشمش

شود موی بر تن چو نیش عقارب

بود چکمه از دگمه پا درازش

بکف گرز و همچون گرازان مضارب

خریدم یکی کفش نو جامه بدرید

ندیدم ازین جنس کعاب کاعب

دهد بندقی هر زماتم فریبی

شکیبم از و نیست (طال المعاتب)

بدیدم ذهها بر اعلام دستار

دلم میل آن کرد(والصبر ذاهب)

مگر اطلس وصوف دارد مفاصل

که داغ از اتو کردنش بود واجب

بوالای پر مگس بین و دامک

ذباب ار ندیدی و دام عناکب

خوشا آن شمطها و آن صاحبیها

که آرند سوغات مارا صواحب

بمقدار تشریف و خلعت بیابی

بمحفل جواب سلام و مراحب

چنانست دستار پیچیدنم صعب

که گوئی که باید بریدن سیاسب

بمحراب و سجاده رونه زمانی

رها کن بتان محلل حواجب

گذشتم زناگاه بر محفلی خاص

همه جامه نحشان واهل مناصب

در اندیشه کین رختها بر که پوشم

که باشد برازنده این مراتب

خرد گفت ممدوح اهل العمائم

(معین البرایا)(کفیل المارب)

پناه امم زین اعیان (علی) آن

که چرخش بسجاده داریست راغب

بمسند مه و آفتابش ازائک

عطارد بدیوان جاهش محاسب

بخطهای ابیاری و برد و مخفی

نوشتند القاب ومدح و مناقب

چنان جامه بخشی که رختی که پوشد

بجز یک زمان نبود او را مصاحب

جهان گفت با چرخ کمحلی که برکن

بعهدش ز سر این لباس مصائب

چو رایت جناب(وی اعلی المواقف)

چو خرگاه ذات وی اقصی المطالب

زبهر عرقچین واعظ ازین پیش

شدندی برهنه سران جمله تائب

بهر گوشه دستار بندان نبودی

گذرشان شبانگاه از ترس سالب

از و خلعت تربیت تا نبودش

نشد طیلسان دار برجیس خاطب

حسودت چه سودش بود شرب زرکش

که چون شمع جان داده (والجسم ذائب)

بجزقیف و کمخاکه دل میر بایند

ندیدم بعهدت دگر قلب و غاصب

چو سرما که او را دوا پوستین است

علل را کنی دفع از فکر صائب

بدین نظم پیچیده وین طرز مخصوص

مرا هست انعام و الباس واجب

چو رختم متاعی که آورد کاسد

که دیدست بیمزد چون بنده کاسب

الاتا نخواهند موئینه گرما

کتانرا بسرما نباشند طالب

فلک رخت جاه تراقیچیجی باد

ز تشریف الطاف ستار واهب