هر کرا ایزد اختیار کند

در دوگیتیش‌ بختیارکند

وانکه را کردگار کرد عزیز

نتواند زمانه خوارکند

بس نماید مدار چرخ‌کهن

تا یکی را جهان مدار کند

صه‌ چون شاه خاوران ملک

که بدو ملک افتخار کند

قهرمان میرزاکه از سخطش

ملک الموت زینهارکند

آنکه چون پا به ‌کارزار نهد

بر بداندیش کارزار کند

خنگش از گرد در بسیط زمین

هرچه دشت‌است کوهسار کند

تبرش از سهم در دیار عدو

هرچه چشمست‌اشکبار کند

تیغش ار نیست نو بهار چرا

دامن خاک لاله‌زارکند

باش‌ تا بوم روم را ز غبار

تیره چون اهل زنگبارکند

باش تا عزم مملکت‌گیرش

فتح‌ کشمیر و قندهار کند

باش تا موکب جهانگردش

عزم فرغانه و حصارکند

جیشش از مور تیغ و مار سنان

پهنه را پر ز مور و مار کند

قتل و تاراج و اخذ مال و منال

به یکی حمله هر چهارکند

در مذاق عدو مهابت او

شهد را زهر ناگوارکند

دشمن از ملک او برون نرود

مگر از این جهان فرارکند

نفس باد عنبرین ‌گردد

چون به خاک درش گذار کند

با تن دشمنان‌ ک‌ند قهرش

آنچه با پرنیان شرارکند

با دل دوستان ‌کند مهرش

آنچه با بوستان بهارکند

کس نیارد که تا به روز شمار

جود یک‌روزه‌اش شمارکند

آ‌فتابیست بر فراز سپهر

جا چو بر خنگ راهوار کند

ای امیری‌که یک پیادهٔ تو

کار یکم مملکت سوارکند

در جهان هیچ راز پنهان نیست

کش نه رای تو آشکارکند

نبرد جان عدو ز سطوت تو

گر ز پولاد صد حصار کند

فلک سفله را قضا نه عجب

گر به کاخ تو پرده‌دار کند

لاجرم عنکبوت پرده زند

چون نبی جایگاه به غار کند

بس ‌عجب نیست‌ کز رعایت تو

پشه سیمرغ را شکار کند

در صف کینه خنجرت کاری

با تن خصم نابکار کند

کافریدون به خیره سر ضحاک

همی ازگرزگاو سارکند

گوش آفاق را مشاطهٔ صنع

از عطای تو گوشوار کند

شهریارا سزدکه دولت تو

فخر از صدر روزگار کند

دولت تست چرخ و او اختر

چرخ از اختر افتخارکند

آن امیری‌که‌کوه را سخطش

همچو سیماب بی‌قرارکند

آنکه در چشم فتنه انصافش

اثر برگ کوکنار کند

خرد پیر راکیاست او

سخرهٔ طفل شیرخوار کند

بحر عمان‌کهین عطیهٔ اوست

که به هنگام اضطرار کند

ورنه‌در یک نفس دو عالم را

خود به یک سایلی نثارکند

حزم او آبگینه را به مثل

همچو البرز استوار کند

نکند تکیه برکسی الاک

تکیه بر عون‌کردگارکند

به دو انگشت نی سرانگشتش

کار صد تیغ آبدارکند

هست یک‌تن ولی به‌جودت رای

روز کین کار صدهزار کند

ابر دستش به دشت اگر بارد

دشت را بحر بی‌کنار کند

خسروا به‌که در محامد تو

فکر قاآنی اختصارکند

تا همی خاک را عبیرآگین

نفس باد نوبهارکند

ابر اردیبهشت بستان را

مخزن در شاهوار کند

دولتت را چو حزم آصف عهد

ملک العرش پایدارکند