ای برده غمت تاب ز دل خواب ز دیده

پیوند دل و دیده به یکبار بریده

برکشتن ما بی‌گنهی دست‌گشاده

ازکلبهٔ ما بی‌سببی پای‌ کشیده

ما را چه‌گناهست اگر زلف تو دامی

گسترده‌ کز آن آهوی چشم تو رمیده

از دیدن ما پاک نظر دوخته هرچند

از دیدهٔ ما جز نظر پاک ندیده

در هجر تو اشکم ز شکاف مژه پیداست

چون طفل یتیمی‌ که سیه‌جامه دریده

دارم عجب از تیر نگاه تو که پیکانش

از قلب‌ گذشتست و به قاف نرسیده

جز من‌که ز اندیشهٔ لعلت مزم انگشت

ناخورده عسل‌کس سر انگشت مزیده

خال تو دل خلق جهان برده و اینک

در حلقهٔ آن طرهٔ طرار خزیده

روید به بهاران ز چمن سبزه و رویت

اکنون ‌که خزان‌ گشته از آن سبزه دمیده

زلف تو ز بس برده دل پیر و جوان را

چون طبع جوان خرم و چون پیر خمیده

رخسار تو خورشید بود دیدهٔ من ابر

از ابر منت رنگ ز خورشید پریده

گر طفل سرشکم نبود ناخلف از چیست

کز خانه برون می‌کندش مردم دیده

خالت مگسی هست‌ که هردم پی صیدش

زلف تو چو جولاهه بر او تار تنیده

گر مردم چشمم شده خون عجبی نیست

کش از مژه در پای تو صد خار خلیده

جانا ز غم خال تو قاآنی بیدل

ای بس‌که ملامت ز عم و خال‌کشیده

جنس هنرش راکه به یک جو نخردکس

دارای جوان بخت به یک ملک خریده

سلطان عدوبند محمد شه غازی

کز هیبت او دل به‌بر چرخ طپیده

بربودن‌نیران جحیمش شود اقرار

هر گوش که از تیغ‌ کجش وصف شنیده

فرمانده آفاق‌که پولاد پرندش

ستوار حصاری ز بر ملک‌کشیده

آن داورگیتی‌که سراپردهٔ جاهش

چون ظلّ فلک بر همه آفاق رسیده

ار شعر بود مدح ویم قصدکه‌گویم

گه قطعه وگاهی غزل وگاه قصیده