گرچه افتاد ز هجرش گرهی در کارم

همچنان چشم کرم از کرمش می‏دارم‏

می‏کشم بار چه کوه غم هجران امروز

تا که فردا دهد آن شه به بر خود بارم

به صد امید نهادیم در این بادیه پای

ای دلیل ره گمگشته فرو مگذارم

پاسبان حرم دل شده‏ام در همه شب

تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم‏

دیده بخت به افسانه او شد در خواب

کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم‏