عمریست تا جدا ز تو مهوش نشسته‌ایم

پروانه‌ایم و دور ز آتش نشسته‌ایم

با آنکه عیش از دل ما نسخه می‌برد

دایم چو زلف یار مشوّش نشسته‌ایم

در انتظار سرمة گردی از آن سوار

عمریست چشم بر ره ابرش نشسته‌ایم

فارغ نشد رقیب ز خمیازه چون کمان

تا ما به پهلوی تو چو ترکش نشسته‌ایم

ای زاهد از شکفتگی ما عجب مدار

عمری چون نشئه با می بی‌غش نشسته‌ایم

چون داغ لاله بی‌غم عشق پریرخان

افسرده‌ایم اگرچه در آتش نشسته‌ایم

فیّاض غم مدار که هر چند پیش دوست

در خون نشسته‌ایم ولی خوش نشسته‌ایم