گنجور

 
فصیحی هروی

ای آنکه غمت پردگی محمل ماست

حسن تو چو گل دمیده ز آب و گل ماست

تو خواه به گل نشین و خواهی با خار

کآنکس که ربوده دل ز ما در بر ماست