همای عشق کشد چون در آشیانه صفیر

خروش مرغ دلم بگذرد ز چرخ اثیر

شکسته بال دلم مرغ عافیت خصمی‌ست

که در قفس به نشاط‌ست و در چمن دلگیر

شکارگاه محبت غریب صید گهی‌ست

که در کمند به رقص آید از طرب نخجیر

به نام آب و گل آن دم که قرعه زد غم عشق

وداع کرد همان روز ناله را تاثیر

چه گلشنی‌ست محبت که چون سموم اجل

نسیم اوست به تاراج خون خلق دلیر

چه عشق جلوه کند در لباس محبوبی

کدام دل که نگردد به چنگ عشق اسیر

کدام عاشق و معشوق؟ این همان عشق‌ست

که حال خویش کند نزد خویشتن تقریر

که ای فروغ جمال تو آفتاب منیر

شکوه حسن تو چون آفتاب عالم‌گیر

گهی ز نرگس مست تو هوش در زندان

گهی ز فتنه زلف تو عقل در زنجیر

صف جمال میارا که حست اگر اینست

به یک کرشمه توان کرد عالمی تسخیر

تو چون به جلوه درآیی سزد که شاهد حسن

نخست گردد در دام حسن خویش اسیر

ترحمی که من آن مرغ نو گرفتارم

که هم خموشی او حال او کند تقریر

به مهد عشق من آن کودک شکسته دلم

که بی طپانچه محنت ندیده بهره شیر

به باد داد غبارم سموم هجر هنوز

نشد جراحت ناسور ما علاج‌پذیر

کنون چه چاره کنم در غمت که غارت عشق

نخست برده به تاراج از خرد تدبیر

وگرنه هم به جنابی پناه باید برد

که هست خاک درش خلق را ز فتنه مجیر

شه سریر ولایت علی ولی الله

امام مشرق و مغرب امیر کل امیر

زهی کمال جلالت منزه از نقصان

چنانکه ذات خداوند از شبیه و نظیر

همان شهی تو که مستوفی ممالک کن

لب محاسبه بگشاید از پی تقریر

نخوانده یک ورق از دفتر فضایل تو

بر آفرینش باید جهان جهان توفیر

به یاد قهر تو اطفال مهد امکان را

دهد زمانه ز پستان تربیت گر شیر

مجاوران دبستان کون نگشایند

زبان به آیت وحدت مگر ز بیم دبیر

پدید گشتی ز اصلاب نطفه دانشمند

ز دست طبع تو می‌یافت آدم ار تخمیر

ز فیض لطف تو می‌شاید ار دگر اطفال

نهند تخته تعلیم در کنار دبیر

به یاد نطق تو بگشاید ار مصور دست

دم از حیات موبد همی زند تصویر

نفاذ حکم تو در گوش آسمان می‌گفت

که هین بگو که عنان بازپس کشد تقدیر

وگرنه گویم کاندر مضیق چاه فنا

عدم کند چو حیات عدوش در زنجیر

نعوذ بالله از آن دم که خاک میدان را

به خون خصم کند تیغ پردلان تخمیر

کند فرامش از های و هوی لشکریان

سپهر رحم و عدو زندگی اجل تقصیر

تو چون کمان به کف آری نخورده بوسه هنوز

دهان ناوک کین تو از لب زهگیر

فضای عرصه میدان شود لبالب جان

چنانکه بشکند اندر کمان بینش تیر

به غیر تو سن تو دست مرحمت ننهد

کسی به فرق عدو چون کشد ز غصه نفیر

چه توسنی که اگر فی المثل برانگیز

به هم عنانی او چرخ اشهب تقدیر

چنان به گام نخستین ز چرخ درگذرد

که عقل روز نخستین عشق از تدبیر

بزرگوارا ای آنکه ذاتت از نقصان

چو دست جهل زاکسیر دانش است فقیر

چو خامه مدح تو املا کند فروخواند

حدیث نحن له عابدون زبان صریر

درین دوروز که خوردم زجام فرقت تو

شراب دوری ای چاکر تو چرخ اثیر

به گوش جانم هر دم اجل چو مفتی شرع

هزار بار فزون خوانده آیت تقدیر

من وجدایی از درگهت معاذالله

گناه خصمی بخت ست جرم بنده مگیر

بگو به عفوت کای ملجا و ملاذ گناه

بگو به لطف کای عذرنامه تقصیر

فلان که هم از ازل در سجود درگه ما

به خاک عجز همی سود رخ چو بدر منیر

از چشم زخم حوادث اگرچه یک دو سه روز

به چنگ فرقت این آستانه بود اسیر

کنون رسید لبی با هزار قافله عذر

تو هم چو مرحمت عام عذر او بپذیر

همیشه تا بود این نیلگون آینه‌رنگ

به کارخانه تقدیر صاحب تدبیر

سگ ولای تو بادا وگرنه برگردد

چنانکه بشکندش بار این مصیبت تیر