ای صبا منع گرفتاری بلبل می‌کنی

با وجود آنکه می‌دانی تغافل می‌کنی

صبر اگر باشد توان چیدن رطب از چوب خشک

آتشت گردد ریاحین گر توکل می‌کنی

نفی کس لازم نمی‌آید ز درد عاشقی

بلکه اثباتست اگر نیکو تأمل می‌کنی

چون نجوشد خونت ای عاشق که در بستان او

ارغوان می چینی و نظارهٔ گل می‌کنی

در پریشانی مده خود را که یک سررشته است

آنچه نامش گاه زلف و گاه کاکل می‌کنی

گر بدانی ذره چندان نیست دور از آفتاب

ذره‌ای بالاتر آ تا کی تنزل می‌کنی

در جگر الماس داری و نمی‌گویی سخن

زهر می‌نوشی فغانی و تحمل می‌کنی