مرا که طوطی شکر فشان گلشن قدس

چو پیش بلبل نطق اوفتد پر اندازد

عروس این تتق سبز زرنگار ز شرم

چو بکر فکر مرا دید زیور اندازد

فریب و ریو ز سودائیان بیمایه

بدان رسید که سود و زیان بر اندازد

ولی مهابت ان افضل زمین و زمان

که منشی فلکش زیر پا سر اندازد

غیاث دولت و ملت که بحر خاطر او

گه تلاطم امواج گوهر اندازد

فلک شود همه تن آفتاب اگر رایش

بلطف سایه بر این سبز منظر اندازد

چنان ببست زبانشان که پیش کس پس ازین

که راست زهره که رمزی از آن در اندازد

همیشه تا دم باد خزان چو اهل کرم

بروی خاک پر از شاخها زر اندازد

مباد حاسد جاهت جز آنچنان که ز جزع

فراز صفحه زر گوهر تر اندازد