گنجور

 
ابن یمین

مرا بلبل طبع شیرین نفس

کز آواز او عقل مدهوش گشت

زبانی که وقت نوا میگشاد

فرو بست و یکسر از آن گوش گشت

که اندر خزان مشیب اوفتاد

بهار شبابش فراموش گشت

نبیند گل خرمی ز آنسبب

زبانرا فرو بست و خاموش گشت