بگو ای ماه تابان تا کجائی

که یکدم نزد مشتاقان نیائی

چو من بهر توأم بیگانه از خویش

چرا بستی طریق آشنائی

بگو ز آن لب سخن گر نیک و گر بد

که چون طوطی بجز شکر نخائی

مرا کی ماجرا سخت آید از تو

که تو سر تا قدم عین صفائی

ز دست دوستان زهر هلاهل

کند چون نوشدارو جانفزائی

ترا بر جان ما فرمان روانست

که تو شاهی و ما مشت گدائی

اگر معشوق رند و می پرستست

نزیبد عاشقانرا پارسائی

مگر وقتی بتن ابن یمین را

ضرورت افتد از کویت جدائی