کسی نشدخبر از حال ما که ما چونیم

خبرشدند همین قدر را که دلخونیم

ز شور شکر شیرین لبی چوفرهادیم

ز عشق طلعت لیلی رخی چومجنونیم

اگر چه زرد رخانیم از غم دلدار

به صدرمیکده بنگر که چهر گلگونیم

ز شورعشق ندانیم پای را از سر

به حکمت ار چه معلم تر از فلاطونیم

مبین که خرقه ما رفته رهن باده ناب

ز سیم اشک وزر چهره گنج قارونیم

مبین که بی خبرانیم این چنین از خود

که آگه از همه اوضاع ربع مسکونیم

به مهر یار سرشتند عنصر ما را

بیا زحق مگذر بین که طرفه معجونیم

به عشق طلعت دلبر هر آن چه وصف کنیم

که ما چنین وچنانیم صد ره افزونیم

به نطق شکر وشهدیم چون بلنداقبال

به کام اگر چه بسی تلخ تر ز افیونیم