ای شب قدر و ای خزانهٔ اجر

و سلام علیک حتی‌الفجر

رخ خوبت بناکنندهٔ وصل

سر زلفت فناکنندهٔ هجر

دل پاکت زلال چشمهٔ فیض

دم صبحت کلید مخزن اجر

شدم از فرقتت بتاب‌، ای شب

ازمن خسته رخ متاب ای شب

مطلع دیده‌ام ز دیدن تو

شده پرنور آفتاب ای شب

وصلت‌ای‌شب‌به‌من‌شده‌است‌حلال

گشته برمن حرام خواب ای شب

داشتم در دل ای شب طناز

آرزوی تو در شبان دراز

هجرت امشب کشیده پرده به روی

وصلت‌امشب گشاده چهره به ناز

فخرت‌این بس به‌روزهاکه شدی

شب میلاد سبط شاه حجاز

آن که بدرالبدور ایقان است

وان که شمس‌الشموس‌ عرفانست

در شریعت قبول حضرت او

هست فرعی که اصل ایمانست

فرش ایوانش عرش‌تقدیس است

خاک درگاهش آب حیوانست

هستی او اساس تجرید است

روش او اصول توحید است

حکمت‌شرع و دین به‌فکرت اوست

فکرت دیگران به تقلید است

گنجه‌ای بطون قرآن را

پنج انگشت او مقالید است

من که در بندگیش دلشادم

از غم هست و نیست آزادم

نیستم مبرم و حسود و لئیم

واسع‌الصدر و مشفق و رادم

گر ز کید زمانه در رنجم

نیست غم کز ولای او شادم

هرچه گویند خلق دامن چاک

من که دارم تو را؛ ندارم باک

من و دوری ز درگهت هرگز!!

من‌ و هجران ز حضرتت حاشاک‌!!

در رهت خاک‌ اگر شوم غم نیست

هرکه از خاک زاد گردد خاک

تاکه افلاک را بقا بینم

این مهین جشن را بپا بینیم

چون در استم پی ثنای امام

پای خود بر سر سها بینم

میهمانان و میزبانان را

برکنار از غم و بلا بینم