شب شد و باد خنک از جانب شمران وزید

ابر، فرش برف‌ریزه بر سر یخ گسترید

لشگر تاریکی و سرما به شهر اندر دوید

در عزاگاه یتیمان‌، پردهٔ ماتم کشید

ماه با چهر عبوس از ابر بیرون آمده

بهر تفتیش سیه‌روزی این ماتمکده

در خیابان منعکس گشته به سطح یخ‌زده

زیر دیواری یتیمی گرسنه چنگل زده

سگ‌دویده روز تا شب از شمال و از جنوب

خورده ‌مسکین ‌پاره‌های ‌سنگ ‌و ضربت‌های چوب

استخوان خشک هم یخ بسته زیر خاکروب

آن یتیم بی‌پدر هم پرسه کرده تا غروب

هر دو محروم از سعادت‌، هر دو محکوم فنا

پیش طوفان طبیعت‌، پرکاهی بی‌بها

هر دو را نقص قوانین خرد کرده زیر پا

سگ فقیر و بینوا، کودک فقیر و بینوا

گشته خالی کوچه و بازار از آیند و روند

برگدا کرده نگاه استارگان با زهرخند

باد هر دم داده دشنامش به آواز بلند

جای خاکش برف افشانده به فرق مستمند

ای توانگر در غم بیچارگان بودن خوشست

در جهان بر بینوایان مهربان بودن خوشست

در پی جلب قلوب این و آن بودن خوشست

چند بیرحمی‌، به ‌فکر مردمان‌ بودن خوشست

در زمستان سالخورده سائلی زار و حزین

بر در دولت‌سرایت سوده زانو بر زمین

چند طفل یخ زده با مادری اندوهگین

دست‌های سردشان در خاکروبه ریزه ‌چین

بر یتیمان لطف و بخشش پشتوان دولت است

بر فقیران رحم و احسان مایهٔ امنیت است

همچنین بهر پسرهاشان کمال و عزت است

دختران اهل احسان را جمال و عفت است

خانه‌ها لیکن ز بی‌نانی خرابست ای دریغ‌!

شهر تهران مرکز عالیجنابست‌، ای دریغ‌!

بذل ‌و بخشش ‌بر تهی‌دستان صوابست ای دریغ‌!

دستگیری بر فقیران دیریابست ای دربغ‌!

ای غنی از جنبش و جوش گدایان الحذر

ای نواداران ز یأس بینوایان‌، الحذر

ای زبردستان ز خشم خرده‌پایان‌، الحذر

ای توانگر زین همه ظلم نمایان‌، الحذر