چون مظهرِ حسنِ تو رخِ ماه رُخانست

میلِ دلِ عاشق بِرُخِ ماه رُخانست

چون شاهدِ حُسنت همه‌جا جلوه‌گری کرد

هرکس بِجمالِ تو ز جایی نگرانست

بَر جان جهان، ز آتشِ سودای تو داغست

وز مهرِ رُخَت در دلِ هر ذره نشانست

تا دید دلم مهرِ جمالِ تو ز ذرات

زان رو همه دم واله و شیدای جهانست

از عربدهٔ غمزه‌ات ای شاهدِ رعنا

درکوی خرابات عجب شور و فُغانست

از جامِ تجلیِ الهی همه مستند

گر سالکِ اطوار و اگر پیرِ مُغانست

«مایی و تویی» بُوَد حجاب رُخِ جانان

ورنه ز همه کون و مکان یار عیانست

تا مستِ میِ عشق تو گشتند دل و جان

این بیخود و دیوانه، وآن جامه درانست

کو عاشق دیوانه ترا همچو «اسیری»

در عشقِ تو او نادره دور و زمانست