چون مظهرِ حسنِ تو رخِ ماه رُخانست
میلِ دلِ عاشق به رُخِ ماه رُخانست
چون شاهدِ حُسنت همه‌جا جلوه‌گری کرد
هرکس به جمالِ تو ز جایی نگرانست
بَر جان جهان، ز آتشِ سودای تو داغست
وز مهرِ رُخَت در دلِ هر ذره نشانست
تا دید دلم مهرِ جمالِ تو ز ذرات
زان رو همه دم واله و شیدای جهانست
از عربدهٔ غمزه‌ات ای شاهدِ رعنا
در کوی خرابات عجب شور و فغانست
از جامِ تجلیِ الهی همه مستند
گر سالکِ اطوار و اگر پیرِ مُغانست
«مایی و تویی» بود حجاب رُخِ جانان
ورنه ز همه کون و مکان یار عیانست
تا مستِ میِ عشق تو گشتند دل و جان
این بیخود و دیوانه، وآن جامه درانست
کو عاشق دیوانه ترا همچو «اسیری»
در عشقِ تو او نادرهٔ دور و زمانست