بار آورنده شجر بی ثمر پدر

ای زندگانیت همه با دردسر پدر

ای مایه فلاکت و خون جگر پدر

ای تربیت کننده اولاد خر پدر

ای کرده چاک دامن . . .

هر شب گرفته تنگ برش در برابرم

پنداشتی که مرده و گر زنده ام خرم

مردم ز شرم اینکه چه سان سر برآورم

ای ز آدم بهشت فرو شد ترا نسب

عمری فکنده ای تو مرا در غم و تعب

ای برخلاف علم و ادب همچو بولهب

گشتم ز دست جهل تو حمالة الحطب

شاگرد خانه پادو بازار کردیم

پا بست زن اسیر طلبکار کردیم

بی علم و بی سواد و خر و خوار کردیم

جز خانه خود از همه جا بیخبر پدر

نفرین بخانواده و خوان تو نان تو

جانم بلب رسید پدر جان بجان تو

آتش بخانمان تو و آشیان تو

رفتم بکشوری که نیابم نشان تو