هوش مصنوعی: در این اشعار، دی به نجم قوال به طور طنزآمیز می‌گوید که او (دی) مانند بنده‌ای از آسمان و نور است. او در پاسخ به سوالاتی که در مورد زنگوله (که نماد حوادث و وقایع زندگی است) به وجود می‌آید، اظهار می‌کند که در مجرای واقعی زندگی آگاهی دارد و در نهایت به خانه عروسی اشاره می‌کند که به نوعی نشان‌دهنده دنیای خوشبختی و شادی است.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، دی به نجم قوال به طور طنزآمیز می‌گوید که او (دی) مانند بنده‌ای از آسمان و نور است. او در پاسخ به سوالاتی که در مورد زنگوله (که نماد حوادث و وقایع زندگی است) به وجود می‌آید، اظهار می‌کند که در مجرای واقعی زندگی آگاهی دارد و در نهایت به خانه عروسی اشاره می‌کند که به نوعی نشان‌دهنده دنیای خوشبختی و شادی است.
هوش مصنوعی: دی به نجم قوال گفت به شوخی که ای بنده، آسمان تو را می‌سازد.
هوش مصنوعی: در زنگولهٔ نشید، آیا می‌دانی چه چیزی به من داده‌اند که در این شرایط به خوبی نمی‌گذرد؟
هوش مصنوعی: من در مسیر درست قدم می‌زنم و سپس به دیدن عروسی تو می‌آیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
درویش نواز و میهمان دوست
اقبال درو چو مغز در پوست
سرمست درآمد از درم دوست
لب خنده زنان چو غنچه در پوست
چون دیدمش آن رخ نگارین
در خود به غلط شدم که این اوست
رضوان در خلد باز کردند
[...]
چون جان و دلم ملازمِ اوست
بنشست به جایِ جان و دل دوست
بویی‌ست بمانده در دماغم
از دوست حیات من از آن بوست
یارم چو به حسن بی‌نظیرست
[...]
زان گونه شدست نوفلش دوست
کان دل شده مغز گشت واین پوست
هر چند ستمگری ترا خوست
کم کن ز بدی که آن نه نیکوست
گر آنکه دلت ز آهن و روست
آخر بسرم گذر کن ایدوست
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.