ای رایت رفیعت بنیاد نظم عالم

وی گوهر شریفت مقصود نسل آدم

برنامهٔ وجودت شد چار حرف عنوان

کان چار حرف آمد پس چار طبع عالم

هم نام فرخت را زی نامه برد عیسی

کین بود از آن دگرها فضلش فزون عدد کم

بر پنج عمده بودی دین را اساس و اکنون

تا تو عماد دینی شد شش همه معظم

ای آفتاب رایت بر آفتاب غالب

وی آسمان قدرت بر آسمان مقدم

بر نامهٔ وجودت نام رسول عنوان

بر طینت نهادت حفظ خدای مدغم

در عرصهٔ ممالک پیش نفاذ امرت

هم دست‌جور کوته هم پای عدل محکم

دین از تو چون ارم شد ذات عماد ربی

زین بیش می تو گفتی هستی به کنه طارم

باست فروگشاید از خاک صبر و صولت

حفظت نگاه دارد بر آب نقش خاتم

خال جمال دولت بر نامهات نقطه

زلف عروس نصرت بر نیزهات پرچم

در شیر رایت تو باد هوای هیجا

روح‌الله است گویی در آستین مریم

لطف سبک عنانت کوثر کند ز دوزخ

قهر گران رکابت آتش کند ز زمزم

تکبیر فتح گوید سیاره چون برانی

با فکرت مصور با نصرت مجسم

از حرفهای تیغت آیات فتح خیزد

تالیف آیت آری هست از حروف معجم

بی‌رونقا که باشد بی‌باس تو سیاست

بی‌هیزما که باشد بی‌تیغ تو جهنم

از بوستان بزمت شاخی درخت طوبی

بر آستان جاهت گردی سپهر اعظم

پیش شمال امرت پای شمال در گل

پیش سحاب دستت دست سحاب بر هم

آنجا در زه آرد دستت کمان بخشش

ابر از حسد ببرد زه بر کمان رستم

دست چنار هرگز بی‌زر برون نیاید

گر از محیط دستت بردارد آسمان نم

در شاهراه دوران با عزم تیزگامت

گردون چه گفت گفتا من تابعم تقدم

در مشکلات گیتی با رای پیش بینت

اختر چه گفت گفتا من عاجزم تکلم

صایب‌تر از کمانت یک راه رو نزد پی

صادق‌تر از کلامت یک صبحدم نزد دم

از خلوت ضمیرت بویی نبرد هرگز

جاسوس وهم کانجا بر وهم گم شود شم

در هر سخن که گویی گوید قضا پیاپی

ای ملک طفل اسمع ای پیر چرخ اعلم

زودا که داغ حکمت خواهد گرفت یکسر

از گوش صبح اشهب تا نعل شام ادهم

با آسمان چه گفتم گفتا که هست ممکن

دستی ورای دستت در کارهای عالم

سوی تو کرد اشارت گفتا که دست حکمش

حکمی چگونه حکمی همچون قضای مبرم

آن قدرتست او را بر حل و عقد گیتی

کان تا ابد نگردد هرگز مرا مسلم

گفتم نفاذ حکمش در تو مؤثر آید

گفتا که می چه گویی در ماورای من هم

تا روز چند بینی سگبانش برنهاده

شیر مرا قلاده همچون سگ معلم

ای یادگار دولت، دولت به تو مشرف

وی حقگزار ملت، ملت به تو مکرم

در مدتی که بودی غایب ز دار دولت

ای در حضور و غیبت شان تو شان معظم

آن ورطه دید حاشا دولت که کنه آنرا

غایت خدای داند والله جل اعظم

تقریر حال دولت چندا که کم کنی به

زان فتنهٔ پیاپی زان آفت دمادم

در دی مه حوادث از بیخ و بن برآمد

ملکی که بود عمری چون نوبهار خرم

الحق نبود درخور با آنچنان دو وقعت

این نیمهٔ رجب را وان آخر محرم

حالی که رای عالی داند چو روز روشن

من بنده چند گویم چندین صریح و مبهم

در جمله ملک و دین را با آن دو زخم مهلک

هر روز تازه گشتی دیگر جراحتی ضم

یارب کجا رسیدی پایان کار ایشان

گر جاه تو نکردی این سودمند مرهم

گیتی خراب گشتی گر در سرای گیتی

سوری چینن نبودی بعد از چنان دو ماتم

همواره تا که باشد در جلوه‌گاه بستان

پیش زبان بلبل سوسن زبان ابکم

در باغ آفرینش از حرص خدمت تو

همچون بنفشه هرگز پشتی مباد بی‌خم

هم خانه با سعادت بختت چو راز با دل

هم گوشه با زمانه عمرت چو زیر بابم

دست گهرفشانت تا صبح حشر باقی

جان خردنگارت تا شام دهر بی‌غم

روزت چو عید فرخ عیدت چو روز میمون

وز روزهٔ تنفس بربسته خصم را دم