چشمه نوش نوخطان مهر گیابر آورد

چشمه چشم عاشقان خار بلا بر آورد

چند نهیم بر زمین روی نیاز بهر او

چند بر آسمان کسی دست دعا بر آورد

گرچه ز نوگل رخش بوی وفا نمی دهد

باشد از آب چشم ما رنگ وفا بر آورد

گر بکشد ز غمزه ام غم نبود ز سر مرا

ترسم از آنکه تیغ او سر بجفا بر آورد

ایکه رقیب ما شدی گر همه بیستون شوی

تکیه مکن که آه ما کوه ز جا بر آورد

اهلی اگرچه کار دل نیست بکام از آن دهان

صبر که کار به شود کام خدا بر آورد