به جوهر می رخشان که از زجاجه پاک

چراغ عیش فروزد درین سراچه خاک

به حسن صنعت مشاطه ای که آراید

ز خوشه گهر و لعل تاج تارک تاک

که من ز دامن پیر مغان ندارم دست

[...]

مراست از تب عشق تو جان آتشناک

حبیبی انت طبیبی ولا طبیب سواک

چه سود صوفی ما را رعایت سنت

چو حرص لقمه نبرد از دهان او مسواک

کجا به وادی وحدت رسد به نعلینی

[...]

اگر تو جرعه فشانی کمی بریز به خاک

مرا ز خاک شدن در طریق عشق چه باک

به می فتاده‌ام اما ز ضعف جسم درو

نیم غریق و روانم بر آب چون خاشاک

باشک دیده بشستم ز غیر رخ بنمای

[...]

زمین وانجم و خورشید و ماه تا افلاک

براق شاهد لولاک بسته بر فتراک

شنو حدیث محمد رایت و ربی گفت

خدای را بجز او هیچکس نکرد ادراک

بشکل اعور دجال کور شد ابلیس

[...]

بریخت ساقی وحدت می محبت پاک

بجام سینه دردی کشان منزل خاک

بنور معرفت ار هست چشم دل روشن

بگوش جان شنو آخر خطاب مالولاک

جمال روی تو آخر چنانچه هست، بگو

[...]

براه عشق چنان رفت عاشق بی باک

که سوخت ز آتش عشق و نکرد فکر هلاک

دلم ز دولت وصل تو شادیی دارد

ز درد هجر اگر بود پیش ازین غمناک

اگر چه شهره شهرم بعاشقی چه غمست

[...]

دلم که می‌شد از ادراک دوری تو هلاک

تو خود بگو که هلاک تو چون کند ادراک

تو خورده ضربت مرگ و مرا برآمده جان

تو کرده زهر اجل نوش و من ز درد هلاک

به خاک خفته تو از تندباد فتنه چو سرو

[...]

کسی مسیح شود در سراچه افلاک

که پا چو مهر مجرد کشد ز عالم خاک

به سیل‌خیز حوادث اسیر کلبه گل

ز طاق خانه نشیند به زیر موج هلاک

مقیم کشتی نوح است در دم توفان

[...]

نگشت دامن گردی درین بیابان چاک

درون نتاخت سواری درین جهان چالاک

اگر مسیح وشی پای در رکاب کند

به مرگ بازنداریم دستش از فتراک

کجا رسیم درین تیره شب خدا داند

[...]

نه شبنم است چمن را به روی آتشناک

عرق زروی تو کرده است گل به دامن پاک

چنین که از شب هستی دماغ من تیره است

به چشم آینه ام صیقل است تیغ هلاک

تو از فشاندن تخم امید دست مدار

[...]

برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک

به خط سبز نوشته است بر صحیفه خاک

امام و سید و مولای من جعلت فداک

تو گر شفیع منی از گنه ندارم باک

به جز ولای توأم گرچه نیست دستاویز

ولی بس است ولائیکه باشد از دل پاک

مرا امید وصال تو زنده می‏دارد

[...]

امام و سید و مولای من جعلت فداک

تو گر شفیع منی از گنه ندارم باک

به جز ولای توأم گرچه نیست دستاویز

ولی بس است ولائیکه باشد از دل پاک

مرا امید وصال تو زنده می‏دارد

[...]

بدین نشاط که رفتیم ناتوان در خاک

ز داغ عشق تو کردیم گل فشان در خاک

شکسته رنگی ما جلوه‌های رنگین کرد

شدیم هر سر مو شاخ ارغوان در خاک

مرا که مهر تو دارم به جای مغز چه غم

[...]

پس از وفاتم اگر بگذری تو بر سر خاک

زنم به‌جیب کفن تا به‌طرف دامن چاک

تو دوست باش فدا گردمت اگر نه مرا

ز دوست دشمنی اهل روزگار چه باک

به تار زلف گلوگیر سرکش تو دلم

[...]

ترا سزد که بگردش درآوری افلاک

که نیست دایره خوش خطت بمرکز خاک

مه جمال تو چون آفتاب تابان است

ولیک دیده خفاش کی کند ادراک

بفرق تاج لعمرک شها ترا زیبد

[...]

بگیر دست دل و سر بر آور از افلاک

چه خواهی از تن خاکی که باز گردد خاک

بکوش تا مگر این خار گل به بار آرد

و گرنه بار نیابد به بزم شه خاشاک

به اشک دیده بشوی و به خاک چهره بسای

[...]

اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک

از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک

بگیردست دل و سربرآر در افلاک

چه خواهی از تن خاکی که بازگردد خاک

ظهور خلق به حق بین ظهور حق در خلق

فَذَاکَ عَیْنُکَ حَقّاً وَأَنْتَ لَسْتَ بِذَاکَ

بس است حاصل ادراک این دقیقه نشاط

[...]

اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک

از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک