بهر او گفته مصطفی به آله

کای خداوند وال من والاه

گفت بگذاشتم کلام‌اللّٰه

عترتم را نکو کنید نگاه

کار توفیق دارد اندر راه

نرسد کس به جهد سوی اله

چون شنید این حدیث عبداللّٰه

گفت درمانده گیر واغوثاه

در سخاوت چنانکه خواهی ده

لیکن اندر معاملت بسته

چون شد از فیض عقل بر خود شاه

خلعت شوق یابد از اللّٰه

سوی عالم نه سوی صاحب ظن

دانش جان به از توانش تن

نیک نادان در اصل نیکو نه

بد دانا ز نیک نادان به

گفت بنویس ازین قلم اللّٰه

چونکه بنوشت شد سخن کوتاه

بر صدف دُر چو یافت جانت بنه

ورنه خرمهره را ز دست مده

وانکه رفت از سرِ طرب در ره

همچو زنگی بُوَد به دل ابله

پشت را روی باش و خیره مجه

بر سرِ دار دست و پای منه

دور کردم ز خویشتن یک راه

تا نمانم رهینِ خشم آله

جعدش از تاب بر رخ دلخواه

راست چون خال بی بسم‌اللّٰه

عورتانند جاهلان کِه و مِه

هرکه پوشیده‌تر ز عورت به

ور ترا هست ماه یاری ده

توزی از ماه دور داری به

بد و نیک تو بر تو باشد به

وز بد و نیک تو کسی را چه

که همی شد پی گشادِ گره

بهر بی‌بی به سوی زاهد ده

سگ اگر جلد بودی و فربه

بی‌شکاری نگرددی در دِه

گرنه این سوزنش بُدی همراه

برسیدی به زیر عرش اِله