نفسی کز تو بگذرد آن رفت

در پی آن نفس نه بتوان رفت

طوفان درم بر آسمان رفت

در شیربها سخن به جان رفت

بدرود که خویشی از میان رفت

ما دیر شدیم و کاروان رفت

با تو خودی من از میان رفت

و این راه به بی‌خودی توان رفت

هر دل که ز عشق بی نشان رفت

در پردهٔ نیستی نهان رفت

از هستی خویش پاک بگریز

کین راه به نیستی توان رفت

تا تو نکنی ز خود کرانه

[...]

هر جان که ز حکم مرکز دوران رفت

مستقبل و حال و ماضیش یکسان رفت

ما را ازل و ابد یکیست ای درویش!

ما خود چو نیامدیم چون بتوان رفت

همی هر کس که اینجا یک زمان رفت

همان انگار کانجا صد جهان رفت

کسی کز بندِ این تنگ آشیان رفت

بصحرای فراخ آن جهان رفت

چو شد بیدار خواب از دیدگان رفت

بدو گفتند ای کر کاروان رفت

تو جانی و کسی کز عشق جان رفت

اگر منزل رود پر دل توان رفت

مرا جان جهان چون از جهان رفت

ز شخص گل جهان نادیده جان رفت

بگفت این و دمش بگسست وجان رفت

بیک دم از جهان جاودان رفت

دگر پرسد کی آدم از جهان رفت

به عزت درجهان جاودان رفت

چه کاوی کان که آن گوهر ز کان رفت

ز بهر کالبد غمخور که جان رفت

چو خواهی بر فراز نردبان رفت

ز یک یک پایه بر بالا توان رفت

به گردون بس که گرد مرکبان رفت

زمین یکبارگی بر آسمان رفت

به خلوتگاه آن آرام جان رفت

باستادی ز هر چشمی نهان رفت

از پیش من آن شوخ چه تعجیل کنان رفت

دل نعره بر آورد که جان رفت و روان رفت

گر خامه براند گذری پهلو نامش

در نامه نویسید که سر رفت و روان رفت

پروانه که مرد از غم روئی به سر خاک

[...]

هرگز به درد دوست دل ما ز جا نرفت

رنجور عشق او سوی دارالشفا نرفت

بیمار چشم و خسته آن غمزه بر زبان

نام ثفا تبرد و به فکر دوا نرفت

بر جان ز غمزهای نو بیش از هزار تیر

[...]

دلم واقف نبود آن دم که جان رفت

تن اینجا رفت و جان با کاروان رفت

فتادم خسته و مرهم جدا شد

بماندم تشنه و آب روان رفت

زمین بودم مرا افتاده بگذشت

[...]