تا یکی مهمان در آمد وقت شب

کو شنیده بود آن صیت عجب

بانگ کوس و طبل بر وی روز و شب

می‌زدی اندر رجوع و در طلب

آن غریب شهر سربالا طلب

گفت می‌خسپم درین مسجد بشب

تا همی خایید هر یک از غضب

بر رسول صدق دندانها و لب

مر عسس را ساخته یزدان سبب

تا ز بیم او دود در باغ شب

گفت او گر ابلهم من در ادب

زیرکم اندر وفا و در طلب

طفلک نوزاده را حاجی لقب

یا لقب غازی نهی بهر نسب

پس بگوید تونیی صاحب ذهب

بیست سله چرک بردم تا به شب

که تو شش سله کشیدی تا به شب

من کشیدم بیست سله بی کرب

تا میان اندر حدث او تا به شب

غرق دباغیست او روزی‌طلب

در جوابش بر گشاد آن یار لب

کز سوی ما روز سوی تست شب

چون شوی محرم گشایم با تو لب

تا ببینی آفتابی نیم‌شب

روی پس ناکرده می‌گفتی به شب

هین گو آمد میل کن در سوی چپ

پیش بلقیس آنچ دیدیت از عجب

باز گویید از بیابان ذهب

پس همی منگید با خود زیر لب

در جواب فکرتم آن بوالعجب

ای مسلمان خود ادب اندر طلب

نیست الا حمل از هر بی‌ادب

سر فرو کردند قومی بوالعجب

ما همی گردیم شب بهر طلب

خواند مزمل نبی را زین سبب

که برون آ از گلیم ای بوالهرب

از اویس و از قرن بوی عجب

مر نبی را مست کرد و پر طرب

قل تعالوا قل تعالو گفت رب

ای ستوران رمیده از ادب