همان شیرویه را نیز این گمان بود

که شیرین را بر او دل مهربان بود

چهل خانه که او را گنج دان بود

یکی زان آشکارا ده نهان بود

برادر کاو شهنشاه جهان بود

جهان را هم ملک هم پهلوان بود

نه نه غم او نه آنچنان بود

کز غایت او غمی توان بود

لیلی که مفرح روان بود

در مختلفی هلاک جان بود

گفت عذر از شما روا نبود

عاقل آن به که بی وفا نبود

گنبدی کاو ز قسم کیوان بود

در سیاهی چو مشک پنهان بود

هرچه زین بگذرد روا نبود

دوست آن به که بی‌وفا نبود

از بسی آرزو که بر خوان بود

آن نه خوان بود کآرزودان بود

عشق با توبه آشنا نبود

توبه در عاشقی روا نبود

نخرند کالا که پنهان بود

که کالای دزدیده ارزان بود

تنومند را قدر چندان بود

که در خانه کالبد جان بود

زن آن به که در پرده پنهان بود

که آهنگ بی پرده افغان بود

هر رطبی کز سر این خوان بُوَد

آن نه سخن پاره‌ای از جان بُوَد

زنده به جان خود همه حیوان بوَد

زنده به دل باش که عمر آن بود

خام‌کشی کن که صواب آن بود

سوختن سوخته آسان بود

دشمن دانا که پیِ جان بوَد

بهتر از آن دوست که نادان بود

آب صدف گرچه فراوان بود

دُر ز یکی قطرهٔ باران بود

دشمن دانا که غم جان بود

بهتر از آن دوست که نادان بود

زهد که در زرکش سلطان بود

قصه زنبیل و سلیمان بود