از اختر ترا روشنایی نمود

ز دشمن برآورد ناگاه دود

سپهدار بر جست و او را چو دود

به آغوش تنگ اندر آورد زود

دبیر آمد و نامه برخواند زود

به گودرز گفت آنچ در نامه بود

از اسبان گله هرچ شایسته بود

ز هر سو به لشکرگه آورد زود

که این ایزدی بود بود آنچ بود

ندارد ز گفتار بسیار سود

دلی کو ز درد برادر شخود

علاج پزشکان نداردش سود

چو پیران چنان دید برگشت زود

برفت از پسش گیو تازان چو دود

چو گیو اندر این بود لهاک زود

نشست از بر بادپای چو دود

به توران چو هومان سواری نبود

که با بیژن گیو رزم آزمود

چو سالارشان مهربانی نمود

همه پاک بر پای جستند زود

چو گودرز پاسخ بر این سان شنود

به دلش اندرون شادمانی فزود

سوی راست جای فریبرز بود

به کتمارهٔ قارنان داد زود

شما جنگ را کس متازید زود

به توران شتابید بر سان دود

روان سیاووش را زان چه سود

که از شهر توران برآری تو دود

که دیدار دیده بر ایشان نبود

دو سالار ز این گونه زرم آزمود

به زیر آورد دشمنی را چو دود

درفشی ز بالا برآرند زود

به پنجم چو رهام گودرز بود

که با بارمان او نبرد آزمود

ابا پور گودرز رزم آزمود

که چون او به لشکر سواری نبود

کز این تخمهٔ ویسگان کس نبود

که بند کمر بر میانش نسود

هم اندر زمان گیو برجست زود

نشست از بر تازی اسبی چو دود