ای شوخ لاله رخسار، باغ و بهار مایی

غم در میان ما نیست، تا در کنار مایی

گر از ره مروت، بر خاک ما نهی پای

با آن رخ فروزان، شمع مزار مایی

تا سرزمین وصلت، در چشمه سار میناست

[...]

ندارد دیده ما طالع نظاره رویی

چو پیشانی نمی بینیم غیر از چین ابرویی

چو دام از خود نیم در صیدگاه آرزو آگه

ز بس در حیرتم افکنده نقش پای آهویی

به گل در یک قبایم، لیک از بسیاری غفلت

[...]

کهنه شد گلشن، ز جوی شیشه آبی نوش کن

تا ز رخسارت شود پیدا، گلستان نویی

گل را نبود رونق رویی که تو داری

سنبل ندهد نکهت مویی که تو داری

چون بوی ترا تحفه به گلشن نبرد باد؟

بوی گل تر نیست چو بویی که تو داری

روی تو نکو، موی تو خوش، لیک چه حاصل؟

[...]

تازگیهای بهار از گل تر مستغنی ست

گل سیراب در ایام خزان بایستی!

غیر اگر سویت ببیند، رونپوشی، رخ نتابی

گر من از دورت ببینم، شرمگینی، در نقابی

نوبهار باغ هستی چون به رخسارت ننازد؟

یک گلی چون مهر، اما نه چمن را آب و تابی

در مقام نرمخویی، چون شمیمی در گلستان

[...]

ز قناعت نخورم غیر هوا در کشمیر

به چنین رزق، کنم شکر خدا در کشمیر

یاسمین بهر چه آرد طبق خویش برم

که نیم شیر طلب، صبح و مسا در کشمیر

لاله پیشم چو نهد کاسه آش جشی

[...]

چو پنج گنج برآرم، خدیو هفت اقلیم

ز من خزانه دارای گنجه می خواهد

شود به هند چو خراط چرخ بر سر کار

ز چوب خشک تنم، ساق منجه می خواهد

ز بهر آنکه به رویم کشد سیاهی غم

[...]

طغرا، به تیغ نطق، جهان را گرفته ای

کم نیستی تو هم ز جهانگیر آفتاب

تیرافکنان رای تو صد ره فکنده اند

پشت کمان به ترکش پر تیر آفتاب

در کشوری که تیغ خیالت علم شود

[...]

بخت باید مرد را در هند پر دیو و پری

بخت اگر آید به سر، موری سلیمانی کند

زور طالع بین که مفلوکی ز اهل مدرسه

حکمرانی بر سپاه شاه کیهانی کند

میر شمشیر است ملایی که از بهر نمود

[...]

ماه محرم است، فغان را خبر کنید

وز بهر سرور شهدا، گریه سر کنید

ایام بی حلاوتی آل مرتضاست

قطع نظر ز دیدن شهد و شکر کنید

از دست دشمنان،شه دین ماند خشک لب

[...]

ای چرخ چه غم ز اختر تو

در گردن کهکشان سر تو

زاری نکنم اگر بمیرم

از بهر مراد بر در تو

خرد است به چشم همت من

[...]

زهی لطف سازنده آب و خاک

به رقص آور سبز طاووس تاک

مقام آفرین خمستان می

ترنم گشای گره زار نی

بلندی ده شیشه لعل کار

[...]

چو مطرب کند ساز و برگ نوا

رسد مرغ را خرمی در هوا

ز باغ رخش کز طرب شد پدید

توان دسته دسته گل ذوق چید...

ز صافی در آواز آن خوش سرود

[...]

که گوید جز آیینه بر روی تو؟

که بالای چشم است ابروی تو!

دهد بوی جمعیت مرغ دل

پریشانی سنبل موی تو

صنوبر قدان را در آرد ز پای

[...]

حکیمی که ساقی و سازنده ساخت

می و نغمه را کرد با هم، نواخت

ز صوت درا، در تن خرمی

مقامات جان شد تن آدمی

نخوردی گر این نغمه بر گوش روح

[...]

سپهری ست مشهد سعادت نشان

خیابان او نایب کهکشان

ز خاک در خسرو هشتمین

نهم آسمان گشته آن سرزمین

نگشتی چنین سدره رفعت مآب

[...]

سخن گرچه دارد بسی می پرست

کسی نیست چون من ازین باده مست

به صهبای معنی چو مایل شدم

خراباتی کوچه دل شدم

دلم جام لفظی گر انگیخته

[...]

سخن چون سپاه بیان را گرفت

به این فوج، تخت زبان را گرفت

مسلم بود خسروی بر سخن

که دربسته، ملک دهان را گرفت

چو بر بادپای نفس شد سوار

[...]

درین عصر کز نطق جز رنج نیست

سخن فهم هست و سخن سنج نیست

چو فیض سخن قسمت من شده

به من دوست از رشک، دشمن شده

خیال سخن بهتر از وصل اوست

[...]