ز ما آفرین بر جهان‌آفرین

که او را سزد در جهان آفرین

برآرندهٔ مردم از تیره خاک

نگارندهٔ تن بدین جانِ پاک

فرازندهٔ ماه و مهر و سپهر

[...]

پذیره محمد سرِ راستان

کزو شد جهانی پر از داستان

به یک شب دو گیتی سراسر بدید

پس آنگه سوی قاب قوسین رسید

بُراق اسب بُد، جبرئیلش دلیل

[...]

اگر خویشتن را ببینی درست

به یزدان تو را راه باید نخست

تو خود خویشتن را ندانی همی

سخن بر زبان خیره رانی همی

از آوردگه چون نداری نشان

[...]

کس اندر جهان جاودانه نماند

تو را پیش یزدان بهانه نماند

تن تو به سانِ سپه ساخته است

ز دانش درفشی برافراخته است

همه مایهٔ تن به مغز اندر است

[...]

فزون گشته ده سال تا روزگار

برآشفت بر نامور شهریار

سر تاجداران ملکشاه شاه

از آنگه که شد سوی آن بارگاه

جهان همچو دریا درآمد به جوش

[...]

چنین گفت دهقان موَبدنژاد

چو بر ما دَرِ داستان برگشاد

که تاج از کیومرث فرخنده‌پِی

یکایک بیامد به کاووسِ کی

چو کاووس کِی کرد فرمان دیو

[...]

چو بنشست بر تخت شاهنشهی

نهاده چو بر سر کلاه مِهی

بزرگان ایران زمین را بخواند

فراوان سخن‌های نیکو براند

چو دستان و چون رستم پیلتن

[...]

مرا گفت کز شاه کشمیر صور

فرستاده‌ای پیشم آمد ز دور

مرا خواند و رفتم بدان بارگاه

چو دیدم من آن پادشاهی و گاه

از آن فَرّ خیره فرو ماندم

[...]

که این نامه از رستم تیزچنگ

بَرِ شاه کشمیر باهوش و سنگ

خرد پرور و گُرد آزاده‌خوی

دلیر و سرافراز و پرخاشجوی

تو آگاهی ای شاه روشن‌روان

[...]

بدین سان همی رفت بر راه دور

همین تا در آمد به ایوان صور

پس آنگه خبر شد سوی شهریار

که آمد ز رستم یکی نامدار

بفرمود پس شه که راهش دهند

[...]

چنان دید کز سوی ایرانیان

یکی کُرّه‌ای شد پِیِ مادیان

بیامد دوان تا بَرِ تخت اوی

نکرد ایچ اندیشه از بخت اوی

لگد زد فراوان که نتوان شمرد

[...]

چو لؤلؤ در آمد بَرِ دخت شاه

بدو گفت کاین از تو بینم گناه

مرا این فرستادهٔ زشت‌کیش

نخستین قدح دُردی آورد پیش

چو ایدر مرا پیش تو نیست راه

[...]

بفرمود تا رفت پیشش دبیر

قلم خواست با مُشک و چینی حریر

به رستم یکی نامه فرمود شاه

نخست آفرین بر خداوند ماه

خداوند پیروزی و راستی

[...]

چو آگاهی آمد سوی شهریار

که آمد ز ره، پارس پرهیزگار

به جاماسپ فرمود تا با سپاه

پذیره برون رفت یک روز راه

همه شهر سرتاسر آذین ببست

[...]

چنان بُد که شش ماه شاه جهان

زمانی نیامد برون از نهان

شب و روز پیش کتایون بُدی

بر او هر زمان مِهرش افزون بُدی

کتایون به چشمش نکوتر بُدی

[...]

به نزدش کتایون یکی نامه کرد

که ای دیده از ما بسی داغ و درد

سر کلک زرین نگونسار شد

حریر آن زمان پر ز گفتار شد

سر نامه کرد آفرین خدای

[...]

من او را ندیدم به جز نیک رای

که داند ز راز دلش جز خدای

چو خورشید لشکر درآورد تنگ

ز روی زمین پاک بزدود زنگ

نشست از بَرِ تخت، لؤلؤ به گاه

[...]

تهی کرد بیشه ز درّندگان

هوا کرد خالی ز پرّندگان

نه آگاه، کَش تخت، لؤلؤ گرفت

نه آگاه کش یوز، آهو گرفت

چو آگاهی آمد به لؤلؤ که شاه

[...]

همی زخم شد تا بر و گردنش

به خاک اندر آمد به ناگه تنش

بزد تیغ و زنجیر بُبرید خوار

برون رفت با نامور شهریار

دلیران ز تیغش گریزان شدند

[...]

چو با لشکر اندر رسید اردشیر

سپاهش کشیده همه تیغ و تیر

چنین گفت کای پور اسفندیار

تو جَستی و نگذاشتت روزگار

تو پنداشتی کاندر ایران کسی

[...]