... مسلم است بدل درد عمر کاه ترا

زجان نهفتن و پنهان زلب فغان کردن

چنینکه قبله خود کرده ایم دنیا را ...

... از ناله ات کلیم چه حاصل که چون جرس

فریادرس بهم نرساند فغان تو

... گرچه زتمکین حسن کم سخن افتاده ای

بوسه فغان می کند در لب خاموش تو

بسکه ز رشک کمر تاب خورد طره ات ...

نمک ز گریه و تأثیر از فغان رفته

دعا اثر نکند گر بآسمان رفته ...

... درین دریای خون هر کس مسافر شد زیان کرده

کلیم از دست بیداد تو کی باز از فغان دارد

زبانی را که وقف مدحت شاه جهان کرده

... بدورانش که ایام نشاطست

جرس در خنده می پیچد فغان را

ز عید وزن شاهنشاه عالم ...

... که دست از زندگی شستی در آنحال

فغان اندر دهان نوحه گر بود

که در کوی خموشانش گذر بود ...

... تا باده بود شور و شر از بزم نخیزد

آنگه که ز می جام تهی گشت فغان کرد

بگذار که دودی کند آن آتش پنهان ...

... اگرچه طوطی طبعم که شکر خالی

فغان برآورد از بلبلان گلزاری

نگردد از تری شعر من مسوده خشک ...

... کیم که رنجه کند لب به حرف همچو منی

فغان که اشکم خون در تن آنقدر نگذاشت

که چون کشندم رنگین کنم به خون کفنی ...

فغان که سوخت جهان بهانه گیر مرا

چو صبح کرد به فصل شباب پیر مرا ...

... دو گوشواره ی عرشند بر هم ارزانی

فغان بی اثر و آه بی سرایت ما

سلیم شکوه چه حاصل ازو که گوهر گوش ...

... هدهد قواده تاج سر شمارد شانه را

بی فغان در حلقه ما بیدلان نتوان نشست

منصب بلبل بود در بزم ما پروانه را ...

عشق دیگر در فغان آورده ناقوس مرا

غنچه گلبرگ آتش کرده فانوس مرا ...

آن بلبلم که هرگاه از دل کشم فغان را

از خون چو ساغر می پر سازم آشیان را

نه الفتی به مرغان نه رغبتی به افغان

من بلبل غریبم این باغ و بوستان را ...

ریزد ز بس غبار دل از هر فغان ما

پر خاک شد چو حلقه ی دام آشیان ما ...

... درون سینه بود همچو میوه خسته ما

فغان که از پی ساغر کشیدن یاران

بساط سبزه بود شیشه شکسته ما ...

کی به دل آرم خیال آشیان خویش را

کز قفس بیرون نمی خواهم فغان خویش را

همچو مجنون ناتوانی از کجا عشق از کجا ...

... چو ابلهی ست که راند به آب ماهی را

فغان ز چشم تو آری پدر مرا می گفت

که ره به خانه مده چون کمان سپاهی را ...

... چو رفتم آمدنم نیست آفتاب نیم

فغان که خوب ندانسته روزگار مرا

نمی خورم غم خود تا غم تو هست ای دوست ...