حاشیه‌ها
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا میباش
مریم خداپرست در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۲:۱۰ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۲۷۴
مصراع
در دست غمت چند زنم ناله و فریاد
معنی نمیدهد
باید به اینگونه تغییر یابد
از دست غمت چند زنم ناله و فریاد
چون از چیزی ناله می زنند نه در چیزیAnonymous در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۳۵ دربارهٔ مخمّسات
مصراع اول باید به این گونه اصلاح گردد چون وزن شعر در این مصراع ناجور است
ای زلف تو چون مار و رخ خوب تو چون گنجAnonymous در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۹:۱۲ دربارهٔ مخمّسات
در بیت ششم نرکس استعاره از چشم است. همچنین ترک دل سیه استعاره ای دیگر از نرگس و چشم است و حافظ سیاهی وسط گل نرگس را با سیاهی چشمان ساقی که در اینجا نقش معشوق نیز بازی می کند، به زیبایی شباهت داده است.
جام می در بیت سوم همان جام جهان بین منسوب به جمشید یا کیخسرو است که در بیت بعدی با عنوان جام جم آمده است و نهانیها را در آن می دیده اند. با تفسیر عرفانی غزل جام می و جام جم را میتوان قرآن دانست.
در بیت هشت با تغییر خوانش، میتوان به دو شکل معنایی معترف بود. ۱- داستان همراهی حافظ با ساغر می را چه کسی پنهانی میگوید؟ نیازی به این ملاحظه نیست. چون نه تنها پاسبان و داروغه شهر از آن خبر دارند؛ بلکه پادشاه نیز از گناه حافظ آگاه است. ۲- داستان حافظ که پنهانی و دزدانه می میخورد را داروغه و پاسبان شهر و حتی پادشاه نیز میداندشهریار در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۸:۴۹ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۴۷
کلمه مرغول با معنای تحت لفظی در فرهنگ لغت پیدا نکردم به نظرم اگر همون فاصله بین مر و غول باشه درست تر باشه
محمد حسن پور در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۳:۲۳ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۳۸۴
با سلام و عرض خسته نباشید خدمت دوستان.دوست عزیز M.R.A فرمایشات شما را قبول دارم.من هم با شما هم عقیده هستم که شهریار حافظ ثانیست.و این را نیز بگویم که مقام معظم رهیری درباره ی شعر شهریار فرموده اند که انگار حافظ شیرازی زنده شده است.اما فرمایشات امین کیخا هم درست است. فقط یک گلایه دارم از استاد شمس الحق.و ان این است به عنوان یک استاد باید طوری سخن بگوید که دلی منقلب شود-فکری عوض شود-بیگانه ایی اشنا شود-قهر کرده ایی اشتی کند.بهاز نزدیک است باید شاد باشیم.بقول شمس(اب زنید راه را هین که نگار میرسد/مژده دهید باغ را بوی بهار میرسد)
رسول حسینی در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۲۰:۰۶ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۲۱ - یکشب با قمر
در مصرع سوم، “ور بگریزم ز دستت ای مایهٔ ناز” به نظر صحیح تر می آید
عرفان در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۲۰:۰۴ دربارهٔ رباعی شمارهٔ ۸۲
به نظر حقیر این شعر در وصف امام مهدی (عج) سروده شده است.
خلیلی در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۴:۱۲ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۲۹۸۷
در بیت دوم مشخصا “برنجد” اشتباه و “نرنجد” درست است زیرا معنی بیت این است: چگونه از تو نرنجم وقتی به هیچ وجه برایم قابل تصور نیست که از دهانی چنان شیرین سخنانی چنین تلخ خارج شود.
بهروز در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۳:۳۱ دربارهٔ غزل ۶۱۷
به نظر من در بیت
در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد
” گلاب ” شاهد بازاری ست و ” گل ” در پرده ی غنچه پنهان و پرده نشین است .
سین در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۷:۵۷ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۱۶۱
یکی از زیباترین طنازی های خداوندگار سخن بیت اخر است که به زیبایی هرچه تمامتر از خود تعریف کرده و کمتر سخنوری این شهامت را دارد
کوروش در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۲۲:۱۳ دربارهٔ غزل ۵۰۱
واژه تون در کردی نیز معنای مرد اشاره را دارد
سینا در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۲۱:۳۲ دربارهٔ رباعی شمارۀ ۲
ﻭاﻗﻌﺎ زﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ
ﺭاﺳﺘﻴﻦ در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۶:۴۴ دربارهٔ حکایت شمارهٔ ۱
با سلام
گویند کسان بهشت با حور خوش است
گویم بتو من که آب انگور خوش است
این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار
کآواز دهل شنیدن از دور خوش استبا خواندن وتوحه باشعار یک شاعر مشکل تا به یقین قضاوت نمود که سخن دل و نظر شخصی وی چه بوده است بلکه هر خواننده ای بمیزان ذوق وسلیقه خویش آنرا معنی مینماید و بشاعر نسبت میدهد این امر در مورد ابوعلی سینای ثانی حکیم عمر خیام مردی فاضل و اندیشمند که پس از مطالعات بسیار در علوم مختلف همواره بدنبال چگونگی آفرینش و مجهولات آن بود و اوقات فراغت را بسرودن رباعیاتی که حاکی از افکار او و زبان دلش بود می سپرد نیزصادق میباشد معدودی وی را مادی گرا ویا ماتریالیسم وعده ای دیگر نیز عارف وصوفی میدانند لکن با اندکی مطالعه در سوابق وی حقیقت مطلب تا حدودی روشن میگردد که شعرایی همانند خیام و سعدی وحافظ و امثالهم در عصر خویش بدلیل مواعظ فراوان توسط مبلغین مذهب بمقابله با آنان می پرداختند و اشعاری می سرودند و گفتار آنان را نقض مینمودند لکن مفهوم این نبود که به آفریدگار اعتقاد نداشتند بلکه غرض بر این بود که برای رسیدن به معشوق عاشق نیازی به حوریان و بهشت ندارد ومعبود همواره در دلٍ مطهر میباشد واگر تن آدمی مزین به جان آدمیت باشد کافیست نقداً در دنیای مادی به اعمال نیکو مبادرت نموده ودست از شعار دادن و وعده های نسیه بردارد که دلباخته واقعی نیازی بدان ندارد ولذا فارغ از هرگونه وعده اجمالاَ اعتقاد خیام رابحضرت حق میتوان در این رباعی بسنده نمود
هرچند که رنگ وبوی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم نشد که در طربخانه خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا
والسلام
با احترام
نازگلنازگل در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۶:۲۴ دربارهٔ رباعی شمارهٔ ۴۱
سلام. من معنی بیت هفتم رو متوجه نشدم. ممکنه توضیح بدین؟
حووا در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۴:۰۴ دربارهٔ غزل ۳۶۳
با سلام و احترام؛
ظاهرا بیت چهارم این غزل که از زیباترین ابیات آن نیز هست، از قلم افتاده است:
“چون به جز خون شفق در ساغر افلاک نیست؛
من چــرا نالم اگـــر خـــــالی بود پیمـــــــانه‌ام”ن.حیدری در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۵۶ دربارهٔ خندهٔ مستانه
عالم جان خاص توست نوبه فرو کوب هین
گوهر دل خاک توست رد مکن ای نازنینAnonymous در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۰:۴۲ دربارهٔ شمارهٔ ۱۷۷ - در مدح شروان شاه منوچهر
سلام.خداقوت..این رباعی هم منصوب به شاط عباسه وبسیار زیبا.
مرجان لب لعل تو مرجان مرا قوت
یاقوت نهم نام لب لعل تو یا قوت
قربان وفاتم به وفاتم گذری کن
تابوت همی بشنوم از رخنه تابوت
در صورت تایید در این قسمت افزوده شود.
سلام آقای کیخا
ممنون از نظر شما
ولی نظر آقای شمس الحق با ننوشتن مطلب چیز دیگریست اینطور به نظر نمیرسدنیما در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۷:۲۳ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۷۷
در وصل هم ای گل ز هجر تو در آتشم. عاشق نمیشوی که ببینی چه میکشم
زهرا در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۲:۰۳ دربارهٔ غزل شمارهٔ ۸۵ - چه میکشم
