جلایر نامه مثنویی است هزلی که ابوالقاسم قائم مقام آن را به نظم در آورده و آن از زبان «جلایر» نام -یکی از نوکران مؤلف- نوشته شده و کنایات و تعریضاتی به یکی از شاهزادگان دارد. این مثنوی موجب الهام ایرج میرزا در عارفنامه و بعضی مثنویات دیگر شده.

بخش ۱: چنین گوید غلام تو جلایر

بخش ۲: جلایر در سواری اوستاد است

بخش ۳: جلایر هر دو چشمش سرمه دارد

بخش ۴: جلایر سینه پر سوز دارد

بخش ۵: جلایر قرض او بی حد و مر شد

بخش ۶: جلایر یک سفر بغداد کرده

بخش ۷: امام و پیشوا در خنده افتاد

بخش ۸: خوشا آنان که ملک و آب دارند

بخش ۹: جلایر زان شدیدالجوله آید

بخش ۱۰: جلایر مرکب رهوار دارد

بخش ۱۱: جلایر سر به جیب فکر برده

بخش ۱۲: جلایر نیز اگر طماع باشد

بخش ۱۳: جلایر چون گذارش بر ری افتاد

بخش ۱۴: جلایر رفت و بر خود کرد واجب

بخش ۱۵: جلایر شرح دیگر را بیان کن

بخش ۱۶: جلایر کن دعا این انجمن را

بخش ۱۷: جلایر غم مخور چون شه کریم است

بخش ۱۸: جلایر شاه ظل کردگارست

بخش ۱۹: جلایر چند مغموم و حزینی

بخش ۲۰: جلایر می‌شود مشعوف چندان

بخش ۲۱: جلایر رو دعایش گیر از سر

بخش ۲۲: جلایر هست شیرین کامت از شاه

بخش ۲۳: جلایر کام تو زان شهد کام است

بخش ۲۴: جلایر به ز خلعت هست الطاف

بخش ۲۵: جلایر بر دعا ختم سخن کن

بخش ۲۶: جلایر از دعایش سود بینی

بخش ۲۷: جلایر گر توانی کرد کاری

بخش ۲۸: جلایر زود نظم این حکایت

بخش ۲۹: جلایر چون تواند شاهزاده

بخش ۳۰: تعجب ها جلایر کرد زان ریش

بخش ۳۱: جلایر بر دعا کن ختم این عرض

بخش ۳۲: جلایر کلک گوهرریز کن تیز

بخش ۳۳: جلایر را در آن درهای مکنون

بخش ۳۴: جلایر رو دعا کن ختم عرض است

بخش ۳۵: چو کردی ختم بر نعت و دعائی

بخش ۳۶: اگر انصاف باشد باز گویم

بخش ۳۷: جلایر بر دعا کن ختم عرضت