ما خِیلِ تُهی‌دست جگرگوشهٔ بختیم
سرگرم نه با تاج و نه پابند به تختیم
آزادیِ ایران که درختی است کهن‌سال
ما شاخهٔ نورستهٔ آن کهنه‌درختیم
در صلح و صفا گرم‌تر از موم ملایم
با جنگ و جفا سردتر از آهنِ سختیم
پوشید جهان خلعتِ زیبای تمدن
ما لُخت و فرومایه از آنیم که لَختیم
تا جامهٔ ناپاکِ تن آغشته به خون نیست
ما پیشِ جهان تن به تن آلوده ز رختیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به نوعی تلخی و ناچیزی وضعیت انسانی در ایران را توصیف می‌کند. شاعر خود و جامعه‌اش را مانند شاخه‌ای جوان از درختی کهن توصیف می‌کند که نماد آزادی و هویت ملی است. او به تضادهای موجود در جامعه اشاره کرده و می‌گوید که در آرامش و صلح مانند موم نرم هستند، اما در شرایط جنگ و ظلم سخت و بی‌احساس می‌شوند. همچنین به نبود امکانات و دارایی‌ها اشاره می‌کند و خود را در مقایسه با پیشرفت جهانی ناتوان و عریان می‌داند. در نهایت، شاعر به این نتیجه می‌رسد که تا زمانی که جامعه‌اش تحت فشار و ظلم است، نمی‌تواند به شکوفایی و آزادی دست یابد.
هوش مصنوعی: ما گروهی از افرادی هستیم که با وجود نداشتن ثروت و امکانات، فرزندان سرنوشت خود را دنبال می‌کنیم و مشغول زندگی هستیم، نه با تکیه بر جواهر و مقامات، بلکه با روحی آزاد.
هوش مصنوعی: آزادی ایران مانند یک درخت باستانی است و ما از شاخه‌های تازه و جوان آن درخت قدیمی به حساب می‌آییم.
هوش مصنوعی: در زمان آرامش و دوستی، مانند موم نرم و قابل انعطافیم، اما در شرایط جنگ و سختی، مانند آهنی محکم و سرد می‌شویم.
هوش مصنوعی: جهان به زیبایی‌های تمدن ما آراسته شده است، اما ما به خاطر ناپاکی و سادگی‌مان در واقع برهنه و بی‌عیار هستیم.
هوش مصنوعی: تا زمانی که لباس ناپاک بدن به خون آغشته نشده است، ما در برابر دنیا از وجود خود، به گناه و آلودگی چهره به چهره‌ایم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.