شهسوار دین فکندی از تکاور آسمان

آسمان شرمی آخر آسمان

محشری بینم بپا در هفت کشور آسمان

آسمان شرمی آخر آسمان

این تطاول ها که در پاس مراد مشرکین

خود زکین می کنی با شاه دین

آفتابی را که شاه اختران زیبد غلام

زاهتمام صبح آوردی به شام

هر طرف خصمی پی خونریز بر کف درکمین

تیغ کین مانده تنها شاه دین

حنجری کآزرده بود از بوسه خیرالانام

تشنه کام بر مراد اهل شام

شیشه آمد ساقی بزم شهادت را به سنگ

مست رنگ شیشه و جامت به چنگ

یوسف مصر ولایت را درافکندی به چاه

آه آه در جزای این گناه

چند چند از چنگل زاغان کهسار خلاف

در مصاف از تطاول و اعتساف

کام طفلان خشک و چشم لجه رحمت پر آب

ز اضطراب قلزمت گردد سراب

ناله لب تشنگان می بشنو از منع فرات

در فلات دست شسته از حیات

بانوان ستر عصمت را که آمد ز افتخار

برده وار شخص حرمت پرده دار

در بیابانی که ناید وحشی آنجا زالتهاب

دل کباب از پی یک جرعه آب

ساقیان بزم کوثر را جگر از قحط آب

زالتهاب همچو بر آتش کباب

آهوان چین عزت بین به صد خواری اسیر

خیر خیر از سگان شیرگیر

ذره آهن دلت از آه یغما نرم نیست

شرم نیست یک جوت آزرم نیست