بیش از این در غم هجران تو خون خورد نشاید

ای سفر کرده سفر کرده چنین دیر نیاید

وقت آن است که بازآئی و بختم بسراید

بخت باز آید از آن در که یکی چون تو در آید

نه تو گفتی که به من با غم هجران نستیزی

کشته خود به زمین برنگذاری نگریزی

این سفر جز به هلاکم ننشینی و نخیزی

گر حلال است که خون همه عالم تو بریزی

ای پدر رجعت امروز مینداز به فردا

دست شستم ز علی اکبر و عباس تو فرد آ

با وجودت چه نیاز است به کلثوم و به کبری

اگرم هیچ نباشد نه به دنیا نه به عقبی

تا کی ای خامه احباب سرودی نسرائی

تلخ کامی ز مذاقم به درودی نزدائی

من نه تنها خمش آیم چو به گفتار درآئی

نیشکر با همه شیرینی اگر لب بگشائی

نه همین دل که غمت سوخت سما را و سمک را

من نه تنها کالمت کاست بشر را و ملک را

از تو ای باب نبرم چه یقین را و چه شک را

صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را

عمه تا چند سکینه به بر و دوش تو خسبد

گه به جان گه به دل دیر فراموش تو خسبد

سزد از ناله بنگذارم اگر گوش تو خسبد

قهرم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد

آبم آتش نشود گر بدهی خاک ببادم

نکنم از تو فرامش بری ار نام زیادم

به خلاف تو نخیزم چو به مهر تو فتادم

دل به سختی بنهادم پس از آن دل به تو دادم