وزیر عالم عادل ربیب دولت و دین

ایا بطوع فلک طاعت تو ورزیده

هر آنچه بسته ضمیر تو، عقل نگشوده

هر آنچه دوخته رای تو، چرخ ندریده

زبس که درشب‌شبهت‌فکنده‌پرتو‌صدق

چو صبج رای تو بر آفتاب خندیده

میان خاک سیه زر سرخ آمده بار

ز ابر رحمت تو هر کجا که باریده

هر آرزو که بدان گشته کام جانها خوش

کف کریم تو پیش از سؤال بخشیده

هنر بعهد توزان پس که دیده قحط کرم

میان روضهٔ ناز و نعیم غلتیده

توئی و طبع تو کز غایت روانی او

بر آتش حسد آب حیات جوشیده

ز دستبوس تو تمکین ندیده منشی چرخ

که‌گاه خط و گهی خامهٔ تو بوسیده

بذوق عقل توان یافت شوربختی آن

که او مشارع جاه تو خواست شوریده

وفاق رای تو گرنسپر درواست که هست

همیشه دامن ظلمت ز نور در چیده

بزرگوارا این بکر را که آوردم

برون ز پردهٔ فکرش تمام بالیده

بزیر دامن اقبال بنده پرور تو

بمحض خون دل خویش پرورانیده

ز بهر زیور او تا زمانه عقد کند

بجای آب، من از دیده خون چکانیده

جهان بجای درم بیدریغ بر سر او

نثار کرده کواکب، سپهر برچیده

نگه‌بزلف‌و‌رخش‌کن‌که‌روشن‌است‌امروز

زمانه را بسواد و بیاض او دیده

طمع نمیکنم اندر گرانی کاوینش

عروس‌اگر‌چه‌جمیل‌است‌و‌شوی‌نادیده

که‌هست‌جود‌تو‌پیش‌از‌نکاح‌اوصدبار

هزار مهرالمثلش بمن رسانیده

بهیچ پوشش تشریفم این مقابل نیست

که‌نیست‌نیک‌وب‌دش برتو هیچ پوشیده

که داندش‌چوتوز ابناء دهر قیمت عدل

که نه فروخته‌اند این متاع و نخریده

بآستان تو پیوستنش مبارک باد

پی حوادث از روزگار ببریده