واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۴۴ به تنگ آمد دل، از خودسازی این باغ و بستان‌ها دگر دست من است و، دامن پاک بیابان‌ها
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خستگی و دل‌زدگی خود از تلاش برای خودسازی در محیط‌های شهری و باغ‌ها صحبت می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که نیاز دارد به دامن پاک و طبیعی بیابان‌ها برود.
هوش مصنوعی: دل از ساختن و ترتیب دادن باغ‌ها و بستان‌ها خسته شده است، اکنون دیگر اختیار دست من نیست و به دامن پاک بیابان‌ها پناه می‌آورم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
حکیمان را چه می‌گویند چرخ پیر و دوران‌ها
به سیر اندر ز حکمت بر زبان مهر و آبان‌ها
خزان گوید به سرماها همین دستان دی و بهمن
که گویدشان همی بی‌شک به گرماها حزیران‌ها
به قول چرخ گردان بر زبان باد نوروزی
[...]
اگر نه مدِّ بسم‌الله بودی تاجِ عنوان‌ها
نگشتی تا قیامت نو خط شیرازه دیوان‌ها
نه تنها کعبه صحراییست دارد کعبهٔ دل هم
به گرد خویشتن از وسعت مشرب بیابان‌ها
به فکر نیستی هرگز نمی‌افتند مغروران
[...]
ز دست درد مجنون‌مشربان را در بیابان‌ها
به دامن می‌رسد مانند گل چاک گریبان‌ها
مبادا خار خواهش دامن دل را به چنگ آرد
در این گلشن به رنگ غنچه جمع آرید دامان‌ها
چرا شیرین نباشد گفتگوی شکرین لعلی
[...]
زهی چون گل به یاد چیدن از شوق تو دامان‌ها
چو صبح آوارهٔ چاک تمنایت گریبان‌ها
ز محفل رفتگان در خاک هم دارند سامان‌ها
مشو غافل ز موسیقار خاموشی نیستان‌ها
ز چشمم چون نگه بگذشتی و از زخم محرومی
[...]
چو تر هرگز نگردید، از می وصل تو دامان‌ها
ز مخموری بود خمیازه‌ای، چاک گریبان‌ها
خیال توبه، نقشی بود بر آب فراموشی
در آن عهدی که با پیمانه می‌بستیم پیمان‌ها
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.