باد بهار می وزد ساقی ماه پیکرا

موسم عیش شد هلا باده بکن به ساغرا

خیز و مرا به ساتکین ریز زنای بلبله

راح رحیق غم زدا بادهٔ روح پرورا

زان می تلخ وش که از خوردن یک پیاله اش

پیر زنو جوان شود گنگ شود سخن ورا

زان می لاله گون که بر خشک درخت اگر زنی

تازه شود شکوفه و، برگ کند دهد برا

فصل گل است و، عید نوروز و، زمان خرمی

رو به چمن نظاره، کن قدرت پاک داورا

کز گل زرد و جعفری گشته زمین بوستان

چونان نطع زرگران، پر ز قراضه زرا

سرو چنار یک طرف، جای به جا کشیده صف

وز طرفی زده رده نارون صنوبرا

زیر درخت نسترن، دسته گل بنفشه ها

چون حبشی کنیزکان، زیر سپید چادرا

بسکه به صحن بوستان، ریخته یاسمین و گل

یافته خاک بوستان، نکهت مشک عنبرا

آب میان بوستان، گشته به جوی ها روان

برده گرو ز روشنی، ز آینه سکندرا

شاخ درخت سرخ گل، غنچه نورسیده را

طفل صفت چودایگان،تنگ گرفته در برا

بر سر شاخه ها ی گل، بلبله کان خوش نوا

ورد زمان شان همه، مدح و ثنای حیدرا

از پی آنکه در چنین روز به جای مصطفی

تخت خلافت از علی یافته زیب و زیورا

آنکه به روز مولودش گشت جدار کعبه شق

آنکه به کودکی به گهواره درید اژدرا

صدرنشین مسند جاه و جلال سروری

ناظم هفت کشور و عالم چار دفترا

شیر خدا وصی حق، قاسم جنت و سقر

حامی دین مصطفی ساقی حوض کوثرا

صف شکنده ای که چون پای نهد به رزمگه

برق حسامش افکند بر تن خصم، آذرا

بر سر جای خویشتن سرد شوند پر دلان

در صف کارزار اگر گرم کند تکاورا

خصمش اگر به گلستان، گاه فرار بگذرد

هر سر خار برتنش، جای کند چو خنجرا

یکتنه خویش را زند گر به صف مخالفان

صولت او ز هم درد، قلب سپاه و لشگرا

کعبه علی منا علی مروه علی صفا علی

سید اوصیا علی ابن عم پیمبرا

قاتل عمرو عبدود، فاتح غزوهٔ احد

قابض روح مرحب و، قالع باب خیبرا

باز ز شرق طبعم از همت شاه اولیا

مطلع تازه ای عیان، گشته چو مهر انورا

ای ز فوغ طلعتت! شمس و قمر منورا

پایهٔ آستانت از پایهٔ عرش برترا

تا تو نهادی از عدم، پای به عرصهٔ وجود

پاک ز لوث کفر شد روی زمین سراسرا

هیچ شجر نیاورد، خوب تر از تو میوه ای

هیچ صدف نپرورد، چون تو لطیف گوهرا

خادم آستان تو صد چوکی و قباد و جم

بندهٔ پاسبان تو صد چو خدیو و قیصرا

با تو اگر شود عدو، روز مصاف روبرو

پیکر او کنی دو با تیغ کج دو پیکرا

حق ز ازل نهاده نام تو چو نام خود علی

نام خوش تو مشتق و، نام خداست مصدرا

یا علی ای که حق تو را کرده ولی خویشتن!

یا علی ای که مصطفی خوانده تو را برادرا!

کافر بت پرست اگر دم زند از ولای تو

محرم درگهت چو سلمان شود و اباذرا

زیبدش ار که شافع جملهٔ عاصیان شود

در صف رستخیز اگر حکم کنی به قنبرا

«ترکی» پای تا به سر غرق گنه چه می کند

گر نکنی شفاعتش نزد خدا، به محشرا

روز ازل محبتت با گل من عجین شده

مهر تو بسته بر دلم، نقش چو سکه بر زرا

از چه نسوزدم جگر، بهر حسین تشنه لب

کو به زمین کربلا گشت غریب و مضطرا

آه از آن زمان که شمر از ره کینه و عناد

تشنه لب از قفا سرش کرد جدا ز پیکرا

کرد به نیزهٔ جفا خصم سر حسین تو

گشت به خاک و خون طپان ْن بدن مطهرا

آه علی اکبرش قامت چون صنوبرش

سرخ ز خون چو لاله شد از دم تیغ و خنجرا

گشته قتیل، نوخطان مانده به جا در آن میان

مشت زنان سوخته سینه و تیره معجرا

بر سر کشتهٔ پدر، با دل زار دخترش

اشک ز دیده اش روان، بود بسان گوهرا

آه و فغان کودکان، گریه و نالهٔ زنان

کرد به کربلا عیان، شورش روز محشرا