تا چند دلم خسته و بیمار بماند

دایم به غم و غصه گرفتار بماند

ساقی به درآر آن می رنگین شده در خم

در خم نه قرار است که بسیار بماند

پر کن تو سبو، زان می و بر دوش منش نه

بگذار که بر دوش من این بار بماند

آن باده که در شیشه، نهان گشته پریوار

مگذار که در شیشه پریوار بماند

این دختر رز کآمده از باغ به بازار

حیف است که بی پرده به بازار بماند

زنگ غمم از دل بزدا با قدحی می

تا چند بر این آینه زنگار بماند

گر باده از این دست بریزی تو به ساغر

مشکل که کسی با خود و هشیار بماند

زاهد که بود منکر می، در به رخش بند

بگذار که تا در پس دیوار بماند

در دست من استی تو و، مشکل که گذارند

در دست من این گوهر شهوار بماند

«ترکی» به جهانی که در او بوی وفا نیست

جاوید نمانی تو و، اشعار بماند