گنجور

 
طغرای مشهدی

به امیدی که چو طفل نگهم بازآیی

تا دم صبح، در خانه چشمم وا بود

طرفه راهی ست ره مرگ که با اینهمه خوف

هرکه دیدیم، درو بی خبر و تنها بود

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode