شکرک از آن دو لبک تو بچنم اگر تو یله کنی

به سرک تو که بزنمت به پدر اگر تو گله کنی

بر فکن برقع از آن رخسار سیغ

تا برآید آفتاب از زیر میغ

بجستند تاراج و زشتیش را

بآکج کشیدند کشتیش را

زنی مرتن شاه را بد بلا

زن بد کنش نام او ماشلا

ز فزیدیوس و ز دیفیریا

چه مایه شبه شد به لوقاریا

دل دمخسینوس شد ناشکیب

کخ در کار عذار چه سازد فریب

بود مرد آرمده در بند سخت

چو جنبنده گردد شود نیکبخت

فکندش بیک زخم گردون ز کفت

چو افکنده شد دست عذرا گرفت

بسی خیم ها کرده بود او درست

مر این خیم های و را چاره جست

درآمد در آن خانۀ چون بهشت

بروز رش از ماه اردیبهشت

بچشم اندرون دیده از رون اوست

بجسم اندرون جنبش از خون اوست

به آسیب پای و بزانو و دست

همی مردم افکند چون پیل مست

تنی چند از موج دریا برست

رسیدند نزدیکی آبخوست

بصد جای تخم اندر افکند سخت

بتندید شاخ برآور درخت

ولیکن روانم ز تو سیر نیست

دلم چون دل تو بکفشیر نیست

چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت

هوا چون مغ آتش پرستی گرفت

مرا هرچه ملک و سپاهست و گنج

همی زان تست و ترا زوست خنج

بجوشید لشکر چو مور و ملخ

کشیدند از کوه تا کوه نخ

زمینی همه روی او دیولاخ

بدیدن درشت و به پهنا فراخ

سخنور چو رای روان آورد

سخن بر زبان ردان آورد

برو جست عذرا چو شیر نژند

بزد دست و چشم ادانوش کند