ما بر در شکریم و قناعت همه سال

فارغ شده از نیک و بد اهل جدال

نی دل سوی ماضی و نه بر مستقبل چشم

در کلبه عزلتیم مشغول بحال

ایدل طلب گذشته امریست محال

امید بنا آمده باشد ز خیال

چون زین دو بدست نیست الا بادی

من خاک توام اگر نگردی از حال

آن بت که بقد سرو روانش گفتیم

وز غایت نازکی روانش گفتیم

سفتیم بالماس تفکر لعلش

در حال که سفته شد دهانش گفتیم

آن سرو بلند کز غمش پست شدم

جامی ز کفش خوردم و از دست شدم

از غایت لطف می ندیدم در جام

گفتی که من از جام تهی مست شدم

ایدل اگرت کار جهان نیست بکام

خوشباش که ناخوش نبود محنت عام

جامست که اصل خوشدلیهاست ببین

کاندر دل او نیز چه خونهاست مدام

ای سرو روان بر چمن و باغ دلم

وی لاله نو شکفته در داغ دلم

رفتی و نماند یادگار ایدل و جان

از آتش رخسار تو جز داغ دلم

ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم

تا بو که رخی با رخ زیبات کنیم

شطرنج هوس با تو از آن میبازم

تا اسب در افکنیم و شهمات کنیم

ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم

زنهار وبهش تانروی سوی بتم

کز فتنه آن دو چشم جادوی بتم

صد جان بجوی است در سر کوی بتم

ایقد تو سرو جویبار چشمم

دندان تو در آبدار چشمم

گر با تو کنم بیخودیی خرده مگیر

من مست خراب آن خمار چشمم

ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم

وز بند غم زمانه ازاد شویم

بر آتش اندوه زنیم آب طرب

ز آن پیش که همچو خاک بر باد شویم

ای بس که درینمقام دمها زده ایم

واندر پی کام دل قدمها زده ایم

در وی ببد و نیک بسی شام و سحر

بر دفتر اعمال ورقها زده ایم

آنها که حلال زادگانند و کرام

کردند نکاح دختر کرم حرام

از عیش مدام نام در ننگ مزن

زیرا که حرامست هم این عیش مدام

آن کز پی وصل او بجان میپویم

او با من و من جمله جهان میجویم

نی نی که من اویم او من اما- من و او

از تنگ مجالی سخن میگویم

ای سرو سهی قامت خوش رفتارم

دریاب که شد گرچه نهان میدارم

از زلف لفیف تو مضاعف دل من

وز وعده اجوف تو ناقص کارم

ای برده سر زلف تو از جای دلم

و افکنده سر زلف تو بر پای دلم

درمان دلم لعل لبت گر نکند

پس وای دلم وای دلم وای دلم

آهو چشمی که میرباید هوشم

چون شیر بصید کردنش میکوشم

بر کار کنم حیله رو به چندانک

در دیده گرگ آورد خرگوشم

افتاد گره بر تن مجروح سقیم

چون قطره اشک بر رخ زرد یتیم

زینسان که منم مرا مسیحی باید

تا به کند از رنج تن زار الیم

گر عشق تو چون آب براند خونم

وز دیده چو اشک اگر فشاند خونم

از کشتن خود نترسم و ترسم از آنک

در گردن نازکت مگر بماند خونم

دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم

پنداشت مگر که هست در جام میم

چون دید مرا کیسه تهی همچو رباب

برگشت و دمی داد بکردار نیم

هر دم غم جانان المی میدهدم

عشق کهنش ز نو غمی میدهدم

بر دف زند دشمن و اینطرفه که دوست

پیوسته بسان نی دمی میدمدم