ملهم چو نعیم این جهان فانی دید

بفروخت جهان را و بدان فقر خرید

با هر که در افتاد بدعوی داری

هر روسپیی بدید صد بار درید

هر کس که نصیحت بر او خوار بود

وانکو ببدی خود گرفتار بود

پندش مده ار چند بود فرزندت

یاری مکنش ورچه ترا یار بود

هر کو در جود و مکرمت بسته بود

جز خار مدانش ار چه گلدسته بود

هیزم بود آنشاخ که بر می نهد

ورچه ز درخت بارور رسته بود

شادانکه دلش بغور کاری بیناد

وین قاعده غیر بختیاری ننهاد

بر گلبن آرزو چو نشکفت گلی

تا در پی آن زمانه خاری ننهاد

دانی بچه ماند ای بت حور نژاد

خالی که میانه دو ابروت فتاد

گوئی که مگر کاتب تقدیر ز مشک

بر ماه دو نون کشید و یکنقطه نهاد

گفتم بتو هیچ آگهی میاید

زین درد که بر دل رهی میآید

خندید و بطعنه گفت خوش باش فلان

کز رنگ توام بوی بهی میاید

زلفت که دلم بسته بموئی دارد

صد شیفته بر هر سر کوئی دارد

جز مردم چشم من از آن شیفتگان

کس نیست بر تو کآبروئی دارد

گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود

در پاش فکندی سرو او یار نبود

دل گفت که گر جان رود اندر سر او

غم نیست هر آنچه رفته انگار نبود

گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود

بنگر که چه تشنیع ز بلبل بشنود

وانگاه صبا آمد و با صد خنکی

هر خرده و خرقه ئی که بودش بربود

رفتند و رویم و هر که آید برود

هر چیز که شاید و نشاید برود

دانم چو نباید آنچ با تو نبود

آنهم که ببایدت نپاید برود

نیک و بد این جهان فانی گذرد

و اندوه و نشاط و شادمانی گذرد

المنه لله که جهان هست چنانک

هر گونه که او را گذرانی گذرد

زان پیش که این گنبد دوار نبود

و اندر دو سرا ز خلق دیار نبود

بر نقد تو سکه بدو نیک زدند

خوشباش هر آنچه رفت انگار نبود

شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد

و اندیشه آب و محنت گل ننهاد

در تربیت عمارت دل کوشید

وین قاعده جز مردم مقبل ننهاد

آن دم که خم عشق بجوش آمده بود

جان از سر مستی بخروش آمده بود

روزی که بما کاسه می میدادند

از هر طرفی صدای نوش آمده بود

هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند

خار از گل و اطلس ز نمد بشناسد

باید که بکونین فرو نارد سر

واینش رسد ار قیمت خود بشناسد

زیور همه بر سرو سمنبر زیبد

هر یک زد گر یکی نکو تر زیبد

چون غنچه قبایش از زمرد زیبد

چون نرگس تر کلاهش از زر زیبد

شب نیست که اشک من بقلزم نرسد

آهم ز بر طارم هفتم نرسد

زینقوم که گر نیزه کنی در کو نشان

سر بر زند از حلق و بمردم نرسد

یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد

معلوم همیگرددش از روی خرد

کز نیک و بدانچ میکند کرده تست

او کیست نکوئی بکند بد بخرد

روزی که ز تن قطع کند جان پیوند

یا رب مکن این زبان جاری در بند

تا شکر کرم گویمت آندم که بری

از بستر خاکم سوی این کاخ بلند

هر نقش که از پرده فلک بنماید

شب جمله مرا شعبده بر میآید

فرقی که میان او و لعبت باز است

آنستکه این دیر ترک میپاید