از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد

کانکس که نخورد غم جهان آسان کرد

عاقل ز در گران فروشان متاع

برگشت و بنا خریدنش ارزان کرد

الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد

عیبم مکنید کان نه الچی ببرد

چون بر طرف بساط باشد پسرش

داند هممه کس که نرد راوی ببرد

آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند

سهلست دلا گر بتو هم چیز نماند

نا آمده نامدست و رفته بگذشت

هان یکدمه را باش که این نیز نماند

ایدل چه کنی طرب که فانی باشد

با غم بنشین که جاودانی باشد

اسرار غمش پیش کسی باز مگوی

هش دار که این سخن نشانی باشد

آنکس که همای همتش پر دارد

هر روز هوای جای دیگر دارد

چون بر در خانه ها مقیم است خروس

بنگر که همیشه اره بر سر دارد

ایدل ز کست گرچه نوائی نرسید

لیکن اگر آنکس که ترا کرد پدید

سر بر خط او نهی همچو قلم

با برهنگی ملک توانی بخشید

آن بت که بحسن بیمثالش گفتند

وز غایت لطف آب زلالش گفتند

عکسی ز سواد دیده ابن یمین

بر عارض او فتاده خالش گفتند

آنها که درین رباط بی بنیادند

در رهگذری بیکدیگر افتادند

دارند دل و دیده پر از آتش و آب

وز مرکز خاکی گذران چون بادند

از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود

بلبل بهزار صوت و الحانش ستود

زان پس که بباد رفت و برگیش نبود

کس نام گل از زبان بلبل نشنود

آورد خط آن نگار تا بنماید

ما را که شب و روز بهم می شاید

با عارضش آفتاب ماننده بود

گر وقت کسوف نور او بفزاید

ایخواجه علی توئی جهان همه جود

نامد بدلیری تو هرگز بوجود

کو رستم زابلی و کو حاتم طی

تا پیش دل و دست تو آرند سجود

از دست تو گر زهر خورم نوش شود

افیون ز کفت مایه ده هوش شود

شاه فلکم غاشیه بر دوش کشد

گر با تو مرا دست درآغوش شود

ایدل اگرت کار موافق نبود

میدان که جهان بکام عاشق نبود

صدق آر فرا پیش که نوری ندهد

چون صبح دوم دلی که صادق نبود

ایدل فلکت گرچه زبون میدارد

وز غصه او چشم تو خون میبارد

با این همه خوش باش که هر لحظه فلک

نقشی دگر از پرده برون میآرد

بر آتش غم بکام دل روزی چند

خواهیم زد آب با دل افروزی چند

زان پیش که بر باد دهد دست اجل

گرد از سر خاک ما جگر سوزی چند

باد از رخ گل چو برقع نازکشاد

بلبل بغزل خواندنش آواز گشاد

خرم دل آنک در هوای گل و مل

پرواز کنان بال طرب باز گشاد

بودند جهاندار بسی خسرو و گرد

رفتند و بدیگرانش ناچار سپرد

اکنون که تو داری چه در او دل بندی

میدان که نخواهیش تو هم با خود برد

بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد

در باغ چه لعبتان خوشرنگ آورد

ز آنها همه با گل صفت روی تو گفت

مسکین گل نازک از حیا رنگ آورد

بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد

خوشتر که بر ناکس ابا باید خورد

از دیده بشور با چو قانع گشتم

سکبای رخ سفله چرا باید خورد

تا در دل من مهر تو مهوش باشد

روزم چو رخ فرخ تو خوش باشد

چون زلف تو هر دل که کند میل رخت

سودا زده ئی بر سر آتش باشد