عاشقم بر کل شبلی که سرش بی موی است

چهره بی زحمت زلف خوش عنبر بوی است

وه نیکوست بر او گرچه کل بدروی است

گوی سیمین صفت جامی نشست اویست

شاهد شاعر اگر مسخره باشد شاید

زانکه از شاعر و از مسخره بزم آراید

؟لی و ژاژی این میخورد آن میخاید

چون شود طبع خوش این میهلد آن می . . . اید

آن کل شوم نیک تیر دل از من بربود

عشق بر عشق چو آروغ برافروز فروز

یاسمن گون رخ . . . ون را بزهارم بنمود

شب ز سودای ویم دیده حمدان نغنود

کل بودی چون نای بگوش . . . ایرم

بنوائی بربودی دل و هوش . . . ایرم

نوش بدی چشمه نوش . . . ایرم

زده در چشمه نوشش سر و گوش . . . ایرم

کل شبلی بر ازینگونه که دل خواهد خواست

بدو رخ ماهی پذرفته خسوف و شده کاست

قامتش سروی کز نیمه بباید آراست

جفته گاهی بسفیدی و بلعلی می و ماست

کل شبلی شد ازینجا و مرا شد معلوم

ماندم از صحبت آن جفته سیمین محروم

سخت کردم بدیگر جای سر ایر چو موم

رخت دل بر دم هر سو ز هوای کل شوم

حاجب بوم جوانمرد بسیم و زر و زن

گز ره حکم و تواضع بدهان و گردن

یکمنی خورد همی سیکی و سیلی ده من

ببد خلق همه عمر به پیوست سخن

عاشق و مست ویم زانکه بدین میمون دست

یال میشوم سیهلک را کاخ اندر بست

خواست آن یال چو جلان تنش از کاخ شکست

خواست بی فایده بد چون نشد از . . . دن پست

حاجب بوم یکی از سپید است بفال

. . . ایگانش چو جلاجل شده دمش چو دوال

خاصه را صید گرفتار میان چنگال

عامه مردم را داده از آن صید حلال

آنخداوند که خر را ادب الکند کند

آنچه باشد بدر . . . ون بگلو غند کند

نام . . . و ن و . . . س سنبوسه و بلکند کند

بخورد چندان کان سرخ سرش گند کند

سر آن دارم کاندر گذرم از سر هزل

مدحش از دفتر جد خوانم نز دفتر هزل

کعبه مدحت او را نگشایم در هزل

شجر مدحت او را نکنم پرور هزل

خار در چشم کسی باد بفصل گلشن

که بدیدار خداوند ندارد روشن

ذوالمناقب که بیفزود خدای ذوالمن

شرف و منقبت او ز همه خلق ز من

آن خداوندی که مردین هدی راست ضیا

کف بخشنده اش ابریست معلق ز هوا

که بباران سخاوت بودش میل و هوا

رأی رخشنده اش تابنده تر از شمس ضحی

قدم همت او فرق فلک را سوده است

نظر او خطر اهل هنر بفزوده است

رودکی وار یکی بیت ز من بشنوده است

بلعمی وار بدوده صلتم فرموده است

پسر صدر کبیر است و ازو نیست بدیع

خلق نیکو و رخ چون گل تازه بربیع

همچو روزی ز خداوند بعاصی و مطیع

کرم اوست رسیده بشریف و بوضیع

تا که چشمه خورشید ضیا باشد و نور

چشم بد باد در ایام ضیاء الدین دور

دل او تا نشود خالی فردوس از هور

بیکی لحظه مبادا شده خالی ز سرور