در سلسله زمان موخر

بر هندسه جهان مقدم

آن کیست که بی تو ساعتی خوشدل بود.

بیا ای مفرح کربت و مونس غربت

فرمان ترا که باد نافذ

بر جان رهی کشد به پیشت

زین بیش غم زمانه نتوان خوردن

چه توان کردن چو هیچ نتوان کردن

رنگ گلت از دلم سرشتند

چونانکه ز عشق تو گل من

دستی که ترا نخواهد آن دست بب

و الله که اگر شوی چو ماه اندر میغ

کس باز نداردم ز روی تو به تیغ

مدبر نکند کار به گفت عاقل

هرگز نشود به حیله مدبر، مقبل

خوانده عدل تو در همه آفاق

تخته های مکارم الاخلاق

زر اگر مایل خران نشدی

حلقه فرج استران نشدی

گر بسنجد سپهر، حلم ترا

بشکند خرد پله و شاهین

احسنت و زهی، چشم بدان دور از تو

لیس من الله بمستنکر

ان یجمع العالم فی واحد

مازار دل جانوران از پی کین

کاین جان عزیزست بر جانوران

چون کارد به جان رسید بگشادم راز

باری نشوم به خون خویشم انباز

جزای نکویی بود هم نکو

چنان چون جزای بدی هم بدی