دل گرچه نه پیداست نهانش نه تویی

گیرم که دل من است جانش نه تویی

آتش چه زنی در وی، پرخون چه کنی

کآخر شب و روز در میانش نه تویی؟

تربد فلفل سیاه قاقله سمقونیا

گیر یک مثقال از هر یک اگر سازی دوا

نیمهٔ مثقال بسباسه بیاور زنجبیل

با قرنفل دارچینی آنگه جوز بوزا

از شکر ربع وقیّه جمع کن با این همه

[...]

جمیع الناس غمگینٌ که شروان شاههم مرده است

وفات شاههم اکنون طرب من قلبهم برده است

بهذا الصرصر العاصف کزو شروان مشوّش شد

درخت القلبشان خشک و گل الارواح پژمرده است

زن و مرد بلد جمله لِاَجل تلخی موتش

[...]

مهتری باش و هرچه خواهی کن

نه بزرگی به مادر و پدر است

نافهٔ مشک را ببین به مَثَل

کاین مثالی بزرگ و معتبر است

کاو زآهو گرفت عزّ و شرف

[...]

جانا به جز از یاد تو در سر هوسم نیست

سوگند خورم من که به جای تو کسم نیست

امروز منم خسته و بی مونس و بی یار

فریاد همی خواهم و فریادرسم نیست

اگر به حضرت عالی نمی شوم چاکر

نه آنک بهتر از آن مأمنی تواند بود

ولیک خاک جناب تو درگذشت از آن

نصیب دیدهٔ همچون منی تواند بود

بر زمین آن درخت چیست که او

همنژاد سرمناره بود

برو برگش زمرّد و لعل است

مگر اصلش زسنگ خاره بود

بر سر او نشسته مرغی سبز

[...]

عنقاء مُغر بست درین دور خرّمی

گم گشت خرّمی زجهان همچو آدمی

چندانک در صحیفهٔ عالم نگه کنم

غمخواره آدم آمد و بیچاره آدمی

هر کس به قدر خویش گرفتار محنتی است

[...]

ما تو را حرمتی اگر داریم

نه زاندیشه ای است یا بیمی

یا زمال تو، گر بسی داری

چشم داریم بر زر و سیمی

لیک از روی مزد می خواهیم

[...]

حاتم باشی با همه کس وقت سخا

چون نامه به نام ما رسد طی گردد

زنهار زآهشان بیندیش که آه

دودی است که زیر دامن آتش دارد

مه را به بناگوش تو نسبت کردم

زنهار که این سخن به گوش تو رسد

خال تو راست حالتی سخت عجب که هرکه او

می‌نگرد به خال تو شیفته‌حال می‌شود

لبش رنگ لعل و دمش بوی مشک

شراب آتش تر قدح آب خشک

گفتم که تو را کجا توانم دیدن

گفتا که مرا کجا توانی دیدن