کدورت پاک‌طینت را، صفای سینه می‌گردد

که خاکستر چراغ خانه آیینه می‌گردد

چون بهله بصید دلم آن مست بر آرد

نی دل، که بتاراج جهان دست بر آرد

نیند از احتیاط خصم، دنیا دیدگان غافل

چنار از سالخوردیها، زره زیر قبا دارد!

عالمی پر شده از پرتو خورشید رخش

شرم او باز زما چشم رمیدن دارد

چو خاک تیره، مشو فرش در بیابانی

که گردباد چونی ریشه در زمین دارد!

زبون رود سخن نرم خصم از دل

چونان می‌ده که از معده دیر می‌گذرد

آه گرمم چشمه خورشید را بی آب کرد

ناله خارا گدازم، کوه را سیلاب کرد

کامران شد، هر که او قطع نظر از کام کرد

نامور شد تا نگین پهلو تهی از نام کرد

یک ذره اعتماد نشاید بجاه کرد

دیوار موج را نتوان تکیه گاه کرد

مبند دل به عطای جهان، که چون شبنم

هرآنچه شب دهدت، روز باز می‌گیرد!

تلاش تیرگی با آتش دل در نمی‌گیرد

که تیغ شعله هرگز رنگ خاکستر نمی‌گیرد

کشتی ام بسکه کند موج صفت رم ز کنار

ترسم آخر بکنار دگرم اندازد!

در صف حشر، چو بیند کرمت عرض گناه

طاعتم آید و خود را بمیان اندازد

نگه را، عکس رخسار تو، شاخ ارغوان سازد

شکست رنگ من، آیینه را برگ خزان سازد

ز نانخورش به ترش‌رویی زمانه بساز

شکر به تلخی ممنون شدن نمی‌ارزد!

خانه تن، چو بسیل اجل از هم ریزد

خبر مرگ تو گردیست کز آن برخیزد

ز ضعف بیغمی، نتواند آهم از جگر خیزد

مگر دردی بگیرد دست افغانم، که بر خیزد!

از دامن خود گرد جهان زود بر افشان

ز آن پیش که از دامن او گرد تو خیزد

نیست باکم، گر ز دشمن بر دلم خاری رسد

از مکافاتش باو ترسم که آزاری رسد

ای پریشان خرج نقد کیسه هستی تویی

جمع کن خود را که فردا روز بازاری رسد